Η δουλεια της Μίνας Παπαθεοδώρου- Βαλυράκη εγγράφεται, τουλάχιστον όσο αφορά την ποιητική της διάσταση, μέσα σε ό,τι παραμένει η συνισταμένη της αισθητικής όλων των εποχών, πριν καν μετουσιωθεί σε συγκεκριμένη ιστορική τάση.
Θέλω να πω, ότι η αναζήτηση της αθηναίας ζωγράφου χαρακτηριζόταν ανέκαθεν από μια ζωτικότητα που ανάγεται σε προϋπόθεση της εικαστικής της γραφής, με την έννοια ότι το θεματικό της ρεπερτόριο, το οποίο εξάλλου είναι εξαιρετικά ευρύ και ποικιλόμορφο-και εξίσου τελεσφόρο είτε πρόκειται για φύση, για την ανθρώπινη μορφή ή μηχανικά στοιχεία και τεχνολογία- σε τελική ανάλυση έχει πάντα να κάνει με την ίδια ενεργειακή φόρτιση.
Με άλλα λογια για την Μίνα Παπαθεοδώρου- Βαλυράκη το συναίσθημα δεν περιορίζεται δηλαδή στο ρόλο της πρόφασης και της απαρχής της δημιουργικότας του καλλιτέχνη. Αντιθέτως, τροφοδοτεί την καλλιτεχνική δημιοργία καθόλη την πορεία της, και την μπολιάζει με τους κραδασμούς και τις ρωγμές που επιφέρει ,ακόμα και με τις υπερβολές του, και κατ’ αυτόν τον τρόπο θα λέγαμε ότι μετατρέπεται σε συστατικό, σε «υλικό» ολόκληρης της ζωγραφικής διαδικασίας.
GUILIANO SERAFINI "ΜΕΤΑΞΥ ΕΚΦΡΑΣΗΣ ΚΑΙ ΑΦΑΙΡΕΣΗΣ"
Μετάφραση: Λένα Θεοδωρίδου-Kirman
Πηγή: http://www.minapapatheodorou.gr
