Στη δουλειά της Χριστίνας Παπαϊωάννου διακρίνουμε την αποδόμηση των σωμάτων και των μορφών:
decollage – κομμάτιασμα – αποκόλληση – τομή – μετατόπιση = σπάραγμα, κίνηση – χρόνος, διάλυση, ροή
και επανασύνθεση. Η εικαστική επιφάνεια μετατρέπεται σε ένα είδος άτλαντα όπου κάθε στιγμιότυπο
μπορεί να αναγνωσθεί ως αυτόνομη αφήγηση, αποτελώντας ταυτοχρόνως κομμάτι μιας ολοκληρωμένης
δομής. Βρισκόμαστε στην περιφέρεια και στο κέντρο την ίδια στιγμή. Οι χρωματικές αντιθέσεις άλλοτε
έντονες και αντιθετικές κι άλλοτε παλ και παστέλ, με τη δροσιά και τη φρεσκάδα μιας πολύ σύγχρονης
αντίληψης για την ιδέα την ζωγραφικής, εκπέμπει μια μουσική η οποία δικαιούται να ανήκει μόνο στο
μέλλον, αφού η ζωγραφική δεν έχει τελειώσει ακόμα και δεν θα τελειώσει ποτέ.
Όπως λέει και ο Δ.Δημητριάδης: “Ό,τι αναζητά το τέλος του δεν το βρίσκει παρά μόνο εκεί που το έχασε.
Στην Αρχή του.»
Ευθύμης Λαζόγκας (Πανεπιστήμιο της Σορβόννης – Paris I-Panthéon – Διδάσκων Ιστορίας της
Τέχνης, ΑΣΚΤ, Μεταπτυχιακό Εικαστικών Τεχνών, επιμελητής εκθέσεων).