Το ιδίωμα που χαρακτηρίζει τα έργα σας, είναι το ίδιο από την πρώτη ατομική σας έκθεση;
Σίγουρα. Θυμάμαι, σε μια σπουδαστική έκθεση που κάναμε στη Σχολή, είχα ζωγραφίσει κάτι σα μια πλαγιά ενός βουνού με πέτρες και τρύπες μαζί. Ο Μόραλης μου είχε πει ότι θυμότανε τις πέτρες. Είχα αυτές τις εμμονές σε ορισμένα θέματα, οι οποίες δεν απομακρύνθηκαν ποτέ από την αναπαράσταση. Σαν επιδίωξη, ήθελα να εκκινούν από την περιγραφή του αντικειμένου, αλλά ν’ αναχωρούν ταυτοχρόνως σ’ έναν άλλο χώρο. Γι’ αυτό και ζωγράφιζα τις περιόδους μεγάλης απελπισίας στη ζωή την ίδια. Ηρεμούσα κάπως και αναχωρούσα από το πρόβλημα. Είναι προϊόν απελπισμένης στάσεως στη ζωή. Πολλοί λένε ότι είναι αισιόδοξα τα έργα μου. Και δεν αποκλείεται. Γιατί πολλές φορές οι προθέσεις μας, τα συναισθήματά μας μπορεί να εκκινούν από κάποιο συγκεκριμένο λόγο και τελικά να μεταλλάσσονται σε κάτι άλλο
Πηγή artnews.liberal.gr