«Ναι. Ζωγράφιζα από τα πέντε μου χρόνια μάχες, ζώα και πρόσωπα από την οικογένειά μου. Πολλά έργα και σχέδια βγαλμένα από την παρατήρηση. Μετά ήρθε η κατοχή και ο εμφύλιος πόλεμος που με επηρέασε πολύ. Ζωγράφισα έργα με τανκς και ανθρώπους με οβάλ κεφάλια παρουσιάζοντας τη φρίκη και την κακία. Δεν μπορείς να ζωγραφίσεις κάτι που δεν έχεις γνωρίσει. Επίσης στο Παρίσι πέρασα μια τραγική περίοδο δημιουργώντας ανθρώπους με οβάλ κεφάλια και μύγες πάνω στη γλώσσα τους. Ζούσα τότε σε ένα μικρό δωματιάκι χωρίς παράθυρα στους τοίχους παρά μόνο με ένα στο ταβάνι όπου ανέβαινα σε μια καρέκλα και έβγαζα έξω το κεφάλι μου για να δω το Παρίσι. Ολη αυτή η δυσκολία, να πας σε μια μεγάλη πόλη άγνωστος μεταξύ αγνώστων, με έκανε ίσως να κάνω τέτοια έργα. Ηταν όμως καλά, γλαφυρά. Αργότερα άρχισαν να γίνονται πιο γλαφυρά, είχε περάσει πλέον η δικτατορία. Ζωγράφιζα γυναίκες να κάθονται σε ωραία δωμάτια δουλεμένες με μεγαλύτερη πλαστικότητα. Προσπαθούσα να κάνω σκηνές πιο πραγματιστικές, να φύγω από τη σκιά»
Πηγή: tovima.gr