Όπως και άλλοι Έλληνες καλλιτέχνες της γενιάς του, αναζήτησε το εκφραστικό του ιδίωμα μέσα στο ευρωπαϊκό καλλιτεχνικό περιβάλλον. Η πρώτη του ατομική έκθεση στην Αθήνα (1962, Ζυγός), έδειχνε μια σαφή στροφή προς την αφαίρεση, η οποία πάντως είχε μικρή διάρκεια.
Στην επόμενη φάση της δουλειάς του, μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα (1963), θα κυριαρχήσουν βαθμιαία τα νεοπαραστατικά στοιχεία και η ανθρώπινη φιγούρα, με έργα ενταγμένα στο πολιτικοποιημένο κλίμα της εποχής, με κριτικές αναφορές στα δεινά του πολέμου, αλλά και στις απειλές της σύγχρονης πραγματικότητας. Από τότε η τέχνη του θα παραμείνει ανθρωποκεντρική, κυρίως ως προς το περιεχόμενο των έργων, το οποίο εκφράζει πάντα έναν προβληματισμό για την ανθρώπινη κατάσταση, παρά τις θεματικές και μορφοπλαστικές εναλλαγές που παρουσιάζει η ζωγραφική του.
Πηγή http://dp.iset.gr/
