Το τοπίο αποτελούσε πάντα την πηγή της έμπνευσής μου. Το αιώνιο ελληνικό τοπίο σε όλες τις ώρες και σε όλες τις εποχές. Θαυμάζω την ποικιλία και την πολυμορφία του. Οι θάλασσες και τα χερσονήσια, οι ξερολιθιές και τα λιβάδια, οι αμμουδιές και οι κοιλάδες, οι γκρεμοί, τα βουνά και τα δάση ιδωμένα από αέρος αποτελούν μετεξέλιξη του αέναου τοπίου μου,που με απασχολεί πολλά χρόνια και που διαρκώς εμπλουτίζω...
…Η δουλειά μου άλλοτε περιγραφική, ίσως και λίγο φωτογραφική, κάποτε πιο αφαιρετική. Ζωγραφίζουμε τελικά και κάνουμε το κέφι μας. Μακάρι αυτό το κέφι να το μεταδώσουμε κιόλας. Επιμένω ζωγραφικά. Αγαπώ αυτό που βλέπω και θέλω να το απεικονίσω. Αν μπορέσω να το πετύχω μάλιστα, ακόμα καλύτερα.
Η χαρά και η αγαλλίαση του ζωγράφου είναι ακριβώς αυτή: αυτό που βλέπει ή αυτό που νομίζει ότι βλέπει ή αυτό που φαντάζεται, το απεικονίζει με το νου του. Το έργο πολλές φορές ρυμουλκεί το ζωγράφο στη δική του πορεία. Άλλες πάλι φορές ο ζωγράφος ελέγχει την κατάσταση. Άλλοτε συμβαίνουν και τα δύο.
Πέτρος Ζουμπουλάκης, Εξομολόγηση
Πηγή: art22.gr
