Το έργο του έχει τις ρίζες του στην ανθρωπομορφική ελληνική παράδοση. Μνήμες της ελληνικής πλαστικής, από τη μινωική μικρογλυπτική με τον ιερατικό χαρακτήρα μέχρι την έκφραση του πάθους του Σκόπα, διατρέχουν το έργο του. Η αφαίρεση επηρεάζει επίσης στην αρχή τη δουλειά του, ενώ αργότερα θα μεταφράσει στη γλυπτική εκφράσεις της ποπ αρτ και άλλων σύγχρονων του καλλιτεχνικών ρευμάτων. Απ’ όλα όμως αυτά θα διαγράψει μια προσωπική εκφραστική γλώσσα που κύριο μορφικό γνώρισμά της είναι ο διάλογος των καλοπλασμένων κορμιών με τους τραχείς όγκους και τις σκληρές επιφάνειες. Η πλαστική του δίνει μια σύγχρονη εκδοχή της αρχαιοελληνικής αποθέωσης του σώματος. Τώρα όμως το σώμα, ωραίο και ερωτικό, βασανίζεται και σχίζεται από τη σκληρότητα των μισοτελειωμένων τεχνικών μορφών. Ο άνθρωπος διασπάται, και ο γλύπτης προσπάθησε και αυτή τη διάσπαση να τη διασώσει με το έργο του.
Πηγή Βιβλιοθήκη Κολλεγίου Αθηνών και Κολλεγίου Ψυχικου