…
Στο μεταξύ η κουβέντα προχωράει, ο Πολωνός έχει τελειώσει το κούρεμα και ο ζωγράφος μετακινείται προς τον μεγάλο πάγκο για να φάει. Συνεχίζουμε τη συζήτηση εκεί, όρθιοι. Πλένει μια ντομάτα, την κόβει, θέλει όμως και κάτι διαφορετικό. «Να βάλω και λίγη ζάχαρη. Ή μέλι. Ξέρεις τι ωραίο θα γίνει;». Αργότερα θέλει να τα εξηγήσει αυτά. «Εγώ λέω και τέτοια, δεν είμαι σοβαροφανής. Τα πράγματα δεν γίνονται με σοβαροφάνεια». Το γεύμα του είναι λιτό συνήθεια που την έχει από μικρός. Το λέει και ο ίδιος και οι φίλοι του. «Μα και τώρα που κερδίζω χρήματα, το ίδιο τρώω που έτρωγα και παλιά». Και το λέει γιατί δεν θέλει να συνδέσει με κανέναν τρόπο αυτό που κάνει και αγαπάει, με βιοποριστικές ανάγκες. «Εγώ δεν σκεφτόμουν να ζήσω ή πώς να ζήσω. Το μεγαλύτερό μου πάθος και το πρόβλημά μου ήταν το πώς θα γίνω ζωγράφος, όχι πώς θα ζήσω». Σ” αυτό το πάθος που ένιωθε από μικρός επανέρχεται και αργότερα. «Το θέμα δεν είναι να βγάζεις χρήματα, αλλά να κάνεις τέχνη. Μπορεί να μη βγάλεις ποτέ, μπορεί και να βγάλεις πολλά. Τι σημασία έχει αυτό; Καλύτερα να μιλάμε για το πώς θα γίνεις καλλιτέχνης παρά πώς θα ζήσεις ως καλλιτέχνης».
Πηγή tanea.gr