Το καλάθι σας είναι άδειο.
Η Sianti Gallery την Πέμπτη 4 Μαΐου στις 20:00 εγκαινιάζει την ατομική έκθεση του Κωνσταντίνου Τόλη με τίτλο «Μεταίχμιο». Ζούμε άραγε ακροβατώντας πάνω σε μία λεπτή διαχωριστική, πλην όμως χρωματιστή, γραμμή; Φυσικά. Αυτό, άλλωστε, αποτυπώνεται και στα έργα του Τόλη. Όλη η ανθρώπινη δραστηριότητα βρίσκεται στο μεταίχμιο μιας πραγματικής και μιας ψηφιακής εμπειρίας. Με άλλα λόγια ανάμεσα στον συνειδητό υπαρξιακό κόσμο και στον ασυνείδητο ψηφιακό. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με την ζωγραφική του Κωνσταντίνου: δημιουργεί ζωγραφικούς και συνάμα ψευδαισθητικούς χώρους, καθώς το έργο προκύπτει μέσα από μία ελεγχόμενη χρωματική σύνθεση του σήμερα.
ΞΕΦΥΛΛΙΣΤΕ ΤΟΝ ΚΑΤΑΛΟΓΟ
Αυτή την ισορροπία μεταξύ του εικονικού και ανεικονικού κόσμου υπογραμμίζει και η ιστορικός τέχνης Λουίζα Καραπιδάκη, που επιμελείται την έκθεση: «Ύστερα από πολύχρονες εντρυφήσεις στη διαχρονική πορεία της ιστορίας της τέχνης και άπειρες τεχνοτροπικές δοκιμές ο Κωνσταντίνος Τόλης διατυπώνει στα έργα του, με γενικό τίτλο «Στο Μεταίχμιο της πραγματικής και της ψηφιακής εμπειρίας», έναν μεταμοντέρνο νέο-πλαστικισμό. Οι παλίμψηστες επιφάνειες της ζωγραφικής του, με τις δομημένες χρωματικές εντάσεις, τον ρυθμικό παλμό και τις συνεχείς αλληλουχίες απουσίας – παρουσίας, σχήματος και φόρμας, διακατέχονται από μια χαρακτηριστική πλαστικότητα. Ακροβατεί μεταξύ ανεικονικού και ανεικονικού με συγκροτημένη αφαιρετική διάθεση ενεργοποιώντας τις βασικές αρετές της πλαστικής, την αρμονία και την αισθητική. Αυτή η τελευταία εικαστική του προσέγγιση είναι μια αισθητηριακή εμπειρία και θα μπορούσε να ονομαστεί «ζωγραφική στα χρόνια της ωριμότητας».
Ο Κωνσταντίνος Τόλης, λοιπόν, ζωγραφίζει με ανατριχιαστική ακρίβεια και δεξιοτεχνία κλείνοντας το μάτι σε οποιαδήποτε μηχανική διαδικασία. Φτάνει στην πιο δυναμική εκδοχή της χρωματικής παλέτας απλώνοντας το χρώμα σε μικρότερες ή μεγαλύτερες επιφάνειες άλλοτε συμπαγείς και άλλοτε γεμάτες από αυστηρά κάθετες και οριζόντιες γραμμές ή από ευέλικτα κυματιστά σχήματα. Άλλωστε, ο ίδιος ο καλλιτέχνης υποστηρίζει ότι «τα συγκεκριμένα έργα είναι λεπτομέρειες από μία ευρύτερη εικόνα του κόσμου που κατασκεύασα στο μυαλό μου, μια νοητική κατασκευή». Και συνεχίζει «…Στο βαθμό που ολιστικά δεν είμαστε σε θέση να ελέγξουμε την ευρύτερη εικόνα της πραγματικότητας μας, μπορούμε μόνο να βλέπουμε αποσπάσματα αυτής. Μερικά αποσπάσματα της συνολικής εικόνας δείχνουμε εδώ. Η προσωπική εμπειρία είναι το πιο ισχυρό εργαλείο το οποίο μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για να ελέγξουμε τα πράγματα που διατυπώνονται γύρω μας».
Τελικά, τα έργα του Κωνσταντίνου αιχμαλωτίζουν τον θεατή γιατί σχεδόν εξισώνουν την ψηφιακή-εικονική πρακτική με την πραγματική-καθημερινή. Κατά πόσο, όμως, αυτή η αλληλεπίδραση μπορεί να λειτουργεί συμπληρωματικά ή καταλυτικά στην ίδια την φύση του ανθρώπου είναι επιλογή του καθενός.