Τριτοπία ζωγραφική Στάθης Λιβάνης

ΤΡΙΤΟΠΙΑ

Η λέξη που προσδιορίζει τα τρία μέρη, όπου εμπνεύστηκα τα έργα που παρουσιάζω.
Λάδια και ακρυλικά. Δύο διαφορετικά υλικά που χρησιμοποίησα για τούτο το αποτέλεσμα.
Γυναίκες ή μάλλον φιγούρες και συνθέσεις, τα θέματα που καταπιάστηκα, όπου τα τελευταία χρόνια κυριαρχούν στα θέματά μου.
Οι γυναίκες που ο ερωτισμός τους βγαίνει στη κάθε μία διαφορετικά, που υπονοείται πολλές φορές πολύ διακριτικά και θα πρέπει να το υποψιαστείς την κατάλληλη στιγμή αλλιώς έχασες την ευκαιρία!
Ύστερα οι συνθέσεις ˙ το περιβάλλον που κυριαρχείται από τη γυναίκα αναδεικνύει την παρουσία της εκεί.
Τα αντικείμενα, τα πάντα που συνθέτουν το περιβάλλον, μόνα τους αυτή τη φορά, σαν μάρτυρες μιας κατάστασης που προηγήθηκε. Έτσι νοιώθω τα πράγματα που έκανα. Απλά, σαν να έπαιζα ένα παιχνίδι που στο τέλος θα έπρεπε να μείνω μόνος μου γιατί οι συμπαίκτες μου έφυγαν πριν από μένα.
Σ.Λ.

ΤΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΜΙΑΣ ΜΕΤΑΪΣΤΟΡΙΚΗΣ ΤΡΙΤΟΠΙΑΣ
Με τις λέξεις δεν μπορείς να παιχνιδίζεις, είναι ανάλγητοι βασανιστές και άφιλες μαινάδες. Έτσι προχωρώ να σας περιηγηθώ, με πάσαν οικονομία και προσοχή, στους εσωτερικούς δρόμους τριών πόλεων των οποίων η ρυμοτομία και τα συμβάντα χαρτογραφούνται με πάθος στον καμβά ως τροχιοδεικτικά μιας ερωτικής περιπέτειας χρωμάτων και σχεδίων. Ιθάκη, Αθήνα, Παρίσι. Η πρώτη κυοφορεί τον απόλυτο μύθο του Νόστου, η δεύτερη επιβάλλει το αρχαίο μαγνητικό πεδίο ενός εξωστρεφούς κόσμου στην πλέον συμπυκνωμένη μορφή του, και η τρίτη αναλαμβάνει ως τροφός την επανεκκίνηση της Ιστορίας των τεχνών, συνεπής και αδιαφιλονίκητη.
Αυτές είναι οι τρεις πόλεις “σημεία”, όπου ο Στάθης Λιβάνης αντιμετώπισε την δαιμονισμένη πρόκληση της ζωγραφικής, ζώντας ώς τα μύχια τής ύπαρξής του τον βασανισμό που του απέβαλαν. Παρ’ όλα ταύτα, θα ήταν μέγιστο λάθος να νομίσουμε ότι η ονοματοποιία εισέρχεται και επικυριαρχεί στο έργο του. Ο ίδιος ούτε σε ένα απλό σχέδιο δεν αφίσταται των εμμονών του και δεν προδίδει τον εαυτό του. Είναι κοσμοπολίτης αλλά όχι ταχυδρόμος. Είναι πυκνωτής του περιβάλλοντος -είτε τούτο αφορά τον έσω ή έξω χώρο- και όχι διαλυτής. Ο ηδονισμός του έχει αίμα και σάρκα και ο ιδεαλισμός -όταν του χρειάζεται- εισέρχεται υπαινικτικά στο έργο του, χωρίς να κραυγάζει. Μπορεί να πει κανείς ότι, επειδή είναι χειρονομιακός, νευρικός και ατίθασος, κάπου θα του ξέφευγε η πειθαρχία και η ιστόρηση. Ποτέ δεν συμβαίνει αυτό. Εξάλλου τα έργα μιλούν από μόνα τους, και ο έχων νουν και οφθαλμούς, σε αυτές τις μίζερες εποχές, ας δει πώς αυτό ο άνθρωπος μηχανεύεται και περνάει ένα βέλος μέσα από ένα πλήθος τσεκουριών, ενώ αμέτρητοι μνηστήρες τον παρακολουθούν εμβρόντητοι και περιδεείς. Αλήθεια τι ωραία που γίνεται η ζωή απέναντι στην ομορφιά.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΠΟΥΡΜΠΟΥΛΗΣ