«Εικόνες από μια πόλη» Στάθης Λιβάνης
«Εικόνες από μια πόλη» στην αίθουσα τέχνης του Εικαστικού Κύκλου Καρνεάδων
Ο Στάθης Λιβάνης ζωγραφίζει με το χρώμα. Αποδίδει το συναίσθημα των τοπίων, των ανθρώπων, των πραγμάτων με ζωντανά χρώματα. Το ίδιο κάνει και τώρα σε αυτή τη νέα ατομική έκθεσή του. Είδε την Αθήνα ως μια εικαστική αιτία, ένα δημιουργικό ερέθισμα και επέλεξε να τη ζωγραφίσει χωρίς συναισθηματισμούς και ωραιοποιήσεις. Αυτή είναι στάση ζωής για τον ζωγράφο. Για μια προηγούμενη έκθεσή του στο Παρίσι, ο ποιητής Δημήτρης Άναλις σημείωνε ότι τα έργα του Στάθη Λιβάνη έχουν παλμό και δύναμη, κρύβουν μέσα τους τη χαρά της ζωής, αλλά κυρίως παρουσιάζουν την αλήθεια απογυμνωμένη από τα στολίδια της. Έτσι μας φωνάζουν «δες με όπως είμαι» και ονειρέψου. Και αυτοί οι πίνακες του Στάθη Λιβάνη μας αφήνουν να ονειρευτούμε την Αθήνα που έρχεται. Οι «Εικόνες από μια πόλη» είναι πράγματι αυθεντικές και πρωτότυπες. Είναι πανοραματικές. Με όλα τα χρώματα των θεών και των ανθρώπων, του παρελθόντος και του μέλλοντος, του καλού και του κακού, μα πάνω από όλα του αισθητικά ωραίου και εικαστικά διορατικού.
Ο Στάθης Λιβάνης αποδίδει το συναίσθημα των τοπίων, των ανθρώπων, των πραγμάτων με χρώμα λαλίστατο. Αυτή τη φορά όμως, είδε το θέμα του απογυμνωμένο, χωρίς συναισθηματισμούς. Το είδε απλώς ως εικαστική αιτία για να δοκιμάσει τα όρια της ζωγραφικής του. Δεν κάνει έναν τουριστικό περίπατο στην πόλη, στα αξιοθέατά της, αλλά περιδιαβάζει τη ψυχή της. Ανασαίνει την αύρα της, αισθάνεται, μαντεύει, συνθέτει και εκθέτει την Αθήνα που έρχεται. Αλλά δεν το ομολογεί ευθέως στον τίτλο της έκθεσης του. Παρουσιάζει «Εικόνες από μια πόλη». Όμως τόσο η δύναμη της ίδιας της πόλης, όσο και η δύναμη του χρωστήρα του Στάθη Λιβάνη, δεν αφήνουν περιθώρια για παρερμηνείες. Ναι, σίγουρα πρόκειται για την Αθήνα, αλλά εκ πρώτης όψεως, ο ζωγράφος το αποσιωπά γιατί μέσα στην έμπνευσή του κρύβεται ένας αδιόρατος φόβος. Φοβάται τόσο τη δύναμη της Αθήνας, όσο και τη δύναμη του χρωστήρα του. Η Αθήνα μπορεί να αφήσει το παρθενοΰφαντο πέπλο της Αθηνάς Παλλάδας να πέσει από την Ακρόπολη και να σκεπάσει με τη γοητεία των αιώνων τις γύρω γειτονιές, την Πλάκα, το Μοναστηράκι, τους Στήλους του Ολυμπίου Διός, το Ζάππειο. Η λάμψη του παρελθόντος εύκολα μπορεί να τυφλώσει τότε τον περιηγητή και να τον παρασύρει να γεμίσει το μπλοκάκι του με τουριστικά μπιχλιμπίδια και άλλα ανέμελα στολίδια. Από την άλλη πλευρά κι ο ίδιος ο ζωγράφος μπορεί να θαμπώσει με τα λαμπερά χρώματά του την πραγματική εικόνα της πόλης, εξωραΐζοντάς την. Όμως τίποτε από όλα αυτά δεν συνέβη. Ο Στάθης Λιβάνης εμπνέεται από το περιβάλλον του, την Αθήνα, το Παρίσι και την Ιθάκη του. Από τα φυσικά και αστικά τοπία, από ζωντανές και νεκρές φύσεις, από τους ανθρώπους, οι οποίοι εν τέλει δίνουν πνοή ζωής στα τοπία. Οι συνεχείς αναζητήσεις του, υπαγορεύουν συχνά διαφορετικές προσεγγίσεις. Αυτή τη φορά ο ζωγράφος στάθηκε, είναι αλήθεια, αυστηρός απέναντι στην Αθήνα, γιατί αυτή την έμπνευση είχε. Δεν παρασύρθηκε ούτε από την αύρα του γενέθλιου τόπου, ούτε από τη νοσταλγία της πόλεως του φωτός. Ήταν μια άμυνα έναντι της ωραιοποίησης, η οποία τελικά ευοδώθηκε. Οι «Εικόνες από μια πόλη» είναι πράγματι αυθεντικές και πρωτότυπες. Είναι πανοραματικές. Με όλα τα χρώματα των θεών και των ανθρώπων, του παρελθόντος και του μέλλοντος, του καλού και του κακού, μα πάνω από όλα του αισθητικά ωραίου και εικαστικά διορατικού. Χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος ο ζωγράφος μπορεί εν τέλει να πει ότι αυτές είναι «Εικόνες από την Αθήνα» που έρχεται.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
