Κατόπιν, η δράση του έργου επικεντρώνεται στην επαναφορά του λογικού του Αίαντα, στην αισχύνη και τη θλίψη του, όταν ανακαλύπτει ότι τελικά δεν σκότωσε τους εχθρούς του, και στην επακόλουθη αυτοκτονία του, παρά τις παρακλήσεις της αφοσιωμένης συζύγου του, Τέκµησσας, και των Σαλαµίνιων ναυτικών που απαρτίζουν το χορό. Υπόδειγμα αφοσιωμένης συζύγου, η Τέκμησσα συντροφεύει τον Αίαντα στην τρέλα του πονώντας για το κατάντημά του, ωστόσο προσπαθεί με όλο της το είναι να τον μεταπείσει από το να δώσει τέρμα στη ζωή του. Δείχνει ωστόσο να κατανοεί τον άντρα της λέγοντας «Για μένα ο θάνατος είναι πικρός, γι’ αυτόν ήταν ευφροσύνη.» (στιχ 966)