«Η ζωγραφική του Κώστα Σπυριούνη, έχοντας εντυπωσιακά ωριμάσει την τελευταία δεκαετία, ξέρει να χειρίζεται με ευαισθησία και γνώση θέματα δύσκολα, όπως είναι η μοναξιά των τόπων και των ανθρώπων, το ταξίδι, η λαχτάρα για το άγνωστο, ο φόβος για αυτό που μας ξεπερνάει, η αγάπη για τα άψυχα και τα έμψυχα. Γιατί αυτό σημαίνει ζωγραφική: το να εμψυχώνεις αυτό που για τους πολλούς δεν υπάρχει. Το να δίνεις μορφή στο αόρατο. Αυτό κι αν αποτελεί συνθήκη αθανασίας. Κι αν η τέχνη δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, ίσως και να μην το θέλει, κάνει όμως το θαύμα της αλλιώς. Καθιστά τα υποκείμενά της πιο συνειδητοποιημένα, πιο γενναία στην απελπισία τους. Και τί είναι τέλος πάντων τέχνη; Ο ανθρώπινος δρόμος και ο ανθρώπινος τρόπος προς μιαν ιδιοτελή αθανασία. Ένα αστείο που μπορεί να οργανώσει το χάος, το έπαθλο της μελαγχολίας»
Μάνος Στεφανίδης