artist nameArrayΚοκκινίδης Δημοσθένης%ce%ba%ce%bf%ce%ba%ce%ba%ce%b9%ce%bd%ce%af%ce%b4%ce%b7%cf%82-%ce%b4%ce%b7%ce%bc%ce%bf%cf%83%ce%b8%ce%ad%ce%bd%ce%b7%cf%82//ikastikos-kiklos.com/ζωγράφοι/%ce%ba%ce%bf%ce%ba%ce%ba%ce%b9%ce%bd%ce%af%ce%b4%ce%b7%cf%82-%ce%b4%ce%b7%ce%bc%ce%bf%cf%83%ce%b8%ce%ad%ce%bd%ce%b7%cf%82
«Θέλησα να ονομάσω “Ζωγραφική” τη δουλειά αυτή,γιατί πρόκειται ακριβώς για…ζωγραφική.Πιστεύω ότι σήμερα δεν επαρκούν οι όροι για να προσδιορίσουμε την πολυμορφία της εικαστικής έκφρασης.Μας ξεπέρασαν τα ίδια τα μέσα και αυτό που απομένει στον καλλιτέχνη είναι να ορίσει το δικό του λεξιλόγιο» λέει στο «Βήμα» ο Δημοσθένης Κοκκινίδης λίγες ημέρες πριν από τα εγκαίνια της νέας έκθεσής του. Με την πρώτη δημόσια παρουσίαση έργων του να τοποθετείται στο 1960, ο καλλιτέχνης υπήρξε από τους πρώτους που «καθάρισε» την παλέτα του εκφράζοντας τον προβληματισμό του απέναντι στα κοινωνικά φαινόμενα, με «πρώτη ύλη» τις ενιαίες χρωματικές επιφάνειες. «Τον καιρό εκείνο η ζωγραφική στην Αθήνα μού έδινε την εντύπωση ενός μαυροφορεμένου πεδίου.Τα χρώματα γύρω μου ήταν καφετιά και γκρίζα,εγώ όμως έβλεπα λευκά και μπλε θάλασσες,έβλεπα φως κίτρινο,άλλοτε επιθετικό,κάποτε ευχάριστο».Πηγή: tovima.gr
Από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 η ζωγραφική του είχε αποδεσμευτεί από τα στερεότυπα της ΑΣΚΤ και παρουσίαζε μια σαφή κι ενδιαφέρουσα εξέλιξη τόσο στην επιλογή των θεμάτων, όσο και στην αισθητική επεξεργασία. Αν και οι τίτλοι των πρώτων του θεματικών ενοτήτων (Λαϊκές συνοικίες, Κυκλάδες) φαίνονται κοινότοποι, η ζωγραφική τους δεν αναδεικνύει καθόλου τη γραφικότητα των εικόνων, αλλά μια ιδιότυπη χρωματική εκφραστικότητα, όπως επίσης και στο σύνολο του έργου του δε σημαίνει περιγραφική εικονογράφηση, αλλά εντάσσεται σε μια αφαιρετική διαδικασία, όπου το θέμα ταυτίζεται με την εικαστική σύνθεση, το χρώμα παίζει πάντα καθοριστικό ρόλο και το ίδιο ισχύει και για την επόμενη ενότητα με τίτλο «Βία», που εκτέθηκε το 1967 και ήταν εμπνευσμένη από τον πόλεμο του Βιετνάμ. Η πολιτική στράτευσή του είναι εμφανής στο έργο του ως τη μεταπολίτευση. Αποφεύγει τις διδακτικές διατυπώσεις και δίνει έμφαση στον ιδεολογικό σχολιασμό. Με εύστοχες θεματικές σειρές, όπως οι Ταυτότητες και οι Διαμαρτυρίες, αναφέρεται κριτικά στην επίκαιρη πραγματικότητα.
Πάντως αντίθετα με την πλειονότητα των άλλων καλλιτεχνών, που εξέφρασαν με το έργο τους την αντιδικτατορική τους στάση, δεν χρησιμοποιεί μια ρεαλιστική γραφή στα έργα του. Παραμένει κολορίστας με αφαιρετικές εξπρεσιονιστικές εντάσεις στη διατύπωση του μηνύματος, όπως κα η περιορισμένη χρήση κολάζ σε αυτή τη φάση εργασίας. Το μεγαλύτερο μέρος της ζωγραφικής του είναι πίνακες διαφόρων διαστάσεων με λάδι ή ακρυλικά χρώματα.