Ο Γιάννης Σπυρόπουλος γεννήθηκε στην Πύλο της Μεσσηνίας το 1912. Στερήθηκε τους γονείς του από την παιδική ηλικία. Ο πατέρας του μετανάστευσε για πάντα στην Αμερική πριν ακόμα γεννηθεί και η μητέρα του «έφυγε» από την ζωή όταν αυτός συμπλήρωσε τα 11 του χρόνια. Μεγάλωσε υπό την προστασία της οικογένειας της μητέρας του στο Διακοφτό.
Από το 1930 και για έξι χρόνια σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, με καθηγητές τον Ουμβέρτο Αργυρό, τον Σπυρίδωνα Βικάτο και τον Επαμεινώνδα Θωμόπουλο. Το 1938 τιμήθηκε με το Α΄ Βραβείο του Διαγωνισμού της Ακαδημίας Αθηνών (κληροδότημα Ουρανίας Κωνσταντινίδου) για τις υποτροφίες καλλιτεχνών Ευρώπης. Ταξιδεύει στο Παρίσι, όπου συνεχίζει τις σπουδές του στην Ecole Superieure des Beaux Arts με δάσκαλο τον Charles Guerin και στις Ελεύθερες Ακαδημίες Colarossi και Julian.
Τα «σύννεφα» του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου τον επαναφέρουν στην Ελλάδα όπου κα1ι περνά τα χρόνια της Κατοχής. Το καλλιτεχνικό του αποτύπωμα μέχρι την δεκαετία του ‘50 ακολουθεί τις επιταγές της ακαδημαϊκής ζωγραφικής. Το 1950 πραγματοποιεί την πρώτη ατομική του Έκθεση στην αίθουσα του «Παρνασσού». Παράλληλα στα χρόνια αυτής της δεκαετίας γίνεται εμφανής η μετάβασή του στην αφαίρεση της φόρμας. Συμμετέχει το 1955 στην Biennale Αλεξάνδρειας.
Το 1956 υπογράφει συμβόλαιο συνεργασίας με την World House Galleries και την επόμενη χρονιά παντρεύεται την γυναίκα της ζωής του, τη Ζωή Μαργαρίτη.
Με το έργο του «Αναφιώτικα» συμμετέχει, ανάμεσα στα πέντε έργα που εκπροσωπούν την Ελλάδα, στο διεθνή διαγωνισμό για το Βραβείο Guggenheim στη Νέα Υόρκη όπου και θα ανοίξει ο δρόμος για να παρουσιάσει την πρώτη ατομική έκθεσή του στην Αμερική. Το 1960 με άλλους καλλιτέχνες εκπροσωπεί την Ελλάδα στην 30η Biennale της Βενετίας, όπου αποσπά, από κοινού με τον Ιταλό, Antonio Music, το Βραβείο UNESCO.
Η αναγνώρισή του είναι διεθνής. Το έργο του παρουσιάζεται τα επόμενα χρόνια σε χώρους τέχνης σε όλον τον κόσμο (Λονδίνο, Μιλάνο, Μόναχο, Οστάνδη, Ιερουσαλήμ, αρκετές πολιτείες των ΗΠΑ κ.ά.).
Στα μέσα της δεκαετίας του ‘60 άρχισε να διαμορφώνεται η κλασσική Αφαίρεση στο έργο του με την εξέλιξη της χειρονομίας, συμβολικούς γραφισμούς και έμφαση στην επεξεργασία της ζωγραφικής επιφάνειας με διάφορα υλικά. Όπως τόνισε η Ελένη Βακαλό στην ομιλία της στα εγκαίνια του Μουσείου Σπυρόπουλου το Νοέμβριο του 1992, «μέσα στην περιοχή της αφαίρεσης έφερε μιαν αντίληψη που ανανεώνει με άλλα μέσα, κατασκευαστικά, τη ζωγραφική παράδοση των αιώνων της ευρωπαϊκής τέχνης. Το χρώμα, όχι ως επιφάνεια, αλλά ως αποτέλεσμα πλασμού της ύλης. Η διείσδυση στο εσωτερικό αυτής της ύλης αποτελεί το πλαστικό και εκφραστικό ιδίωμα των πινάκων του Σπυρόπουλου».
Το 1976, με την εγκατάσταση του στο σπίτι του στην Εκάλη, μπαίνει ο πρώτος λίθος για την πραγματοποίηση του ονείρου του: τη δημιουργία ενός χώρου που να λειτουργεί σαν σπίτι – εργαστήριο και Μουσείο ταυτόχρονα. Το 1978 του απονεμήθηκε από το Πανεπιστήμιο της Βιέννης το βραβείο Gottfried von Herder.
Η τελευταία του έκθεση γίνεται στην Γκαλερί «Νέες Μορφές» το 1987. Το «ταξίδι» της ζωής του σταμάτησε στις 18 Μαΐου του 1990.