«Δεν ήμουν ποτέ διατεθειμένος να μετάσχω σε ένα παιχνίδι όπου είναι προαποφασισμένο τι είναι υψηλό και τι όχι. Από την άλλη, δεν ήθελα ποτέ να είμαι πρωτοπόρος οι πρωτοπορίες για μένα εξαντλήθηκαν στις δύο πρώτες δεκαετίες του αιώνα.Ασχολήθηκα με τις κατασκευές σε μια έκθεση που έκανα το 1967 στην γκαλερί Ζουμπουλάκη,αναζητώντας τρόπους για να δηλώσω την αντίστασή μου στη δικτατορία, όμως από εκεί και πέρα έμεινα ένας παραδοσιακός ζωγράφος. Και αυτό δεν με ενοχλεί. Ηθελα να αλλάζω αργά και να έχω τον έλεγχο αυτών που κάνω. Η τέχνη άλλωστε δεν είναι πείραμα. Είναι αποτέλεσμα»