Μαχητικός, δυναμικός, ο Δημοσθένης Κοκκινίδης, που χρημάτισε καθηγητής και πρύτανης της ΑΣΚΤ, παρέμεινε σταθερός στα κοινωνικο-πολιτικά ιδανικά του, όπως και στην αγάπη και αφοσίωσή του στην Πέπη αφιερώνοντάς της τις δημιουργίες του από το 2004 μέχρι σήμερα. Η σχεδόν πάντοτε παρούσα στο έργο του Κοκκινίδη ανθρώπινη μορφή, με ένα διαφορετικό τρόπο βιωμένη και ενταγμένη, ανάλογα με την εκάστοτε ενότητα δημιουργίας, αποτελεί ένα δυναμικό σημείο αναφοράς και συνάμα ένα συνδετικό κρίκο ανάμεσα στα συνεχώς ανανεωμένα σε πνοή και σε υφή ερεθίσματα του καλλιτέχνη. Από τις εμβληματικές μορφές στα πρώτα έργα (1958-1960), στις πιο υπαινικτικές στις «Συνοικίες» και στις «Κυκλάδες» (1960-1964), περνάμε στην τραγικότητα των σκηνών που είναι εμπνευσμένες από τον πόλεμο του Βιετνάμ (1964-1967), αλλά που χάρη στη δυναμική της απεικόνισης από τον Κοκκινίδη θα μπορούσαν να συμβολίζουν κάθε πόλεμο και κάθε βία, γενικότερα. Καίριες σε έκφραση και σε παράστημα, οι εμπνευσμένες από τη χούντα μορφές, ενώ χαρισματικά μετουσιωμένες-μεταπλασμένες προβάλλουν οι μορφές φίλων, συντρόφων και συγγενών του δημιουργού στις «Ταυτότητες» (1969-1974), με γλαφυρή χρονολογική παρένθεση την αφιερωμένη στη «Μητρότητα» ενότητα (1968-1974), εξαιτίας της γέννησης της κόρης του ζεύγους.
Πηγή: livanis.gr