τέχνη αφορά αισθήματα που δεν ολοκληρώθηκαν… Η Χριστίνα Σαραντοπούλου βρίσκεται εδώ και
καιρό σε αυτόν τον δρόμο της υπέρβασης. Προβληματίζεται σχετικά με τί μπορεί να θεωρηθεί
σήμερα “γλυπτική” και μπολιάζει το έργο της με μια σειρά εννοιολογικών χαρακτηριστικών και
επικοινωνιακών δυνατοτήτων. Καταθέτει ως πρόταση ένα πλήρες μεθοδολογικό σύστημα
εκφραστικής διαδικασίας και εξαντλεί, με βάση αυτό, την όποια δεδομένη ιδέα. Πρόθεσή της είναι
η αναγωγή του επιμέρους σε ένα όλον, τεκμηριωμένο πλαστικά και ερευνημένο ιδεολογικά.
Από τη μονάδα της γλυπτικής ως τον “κόσμο” του γλυπτού η διαδρομή μπορεί να είναι μία
ή πολλές. Το αποτέλεσμα όμως νομιμοποιείται μόνο από την εγκυρότητα του συστήματος της
επαγωγής. Από το ίχνος, από την ένδειξη, από το μορφικό “υπονοούμενο” στο έλλογο τέλος, στην
πληρότητα του διανοητικού συμπεράσματος. Από το δακτυλικό αποτύπωμα – πρωτογενή,
σπαρακτική μορφή σχεδίου – ως τις διάτρητες, σιδερένιες σφαίρες των γλυπτικών αποτυπωμάτων,
το σύστημα της επαγωγής παραμένει ένα. Το ίχνος ολοκληρώνεται και καταθέτει μορφή, ενώ
ταυτόχρονα η διαδικασία νομιμοποιείται.
Έχοντας κατακτήσει αυτήν τη βασική ιδέα, η Σαραντοπούλου μετέρχεται ποικίλες
εναλλακτικές δυνατότητες μορφοπλασίας, άλλοτε στήνοντας τα σιδερένια της αποτυπώματα ως
διάτρητα επίπεδα με ένα περίγραμμα-αραβούργημα, άλλοτε ταξιθετεί τα επιμέρους σε έναπεριβάλλον από ίχνη, άλλοτε “γράφει” με τα ρινίσματα πάνω στο σίδερο, άλλοτε «εκμηδενίζει» τη
σιδερένια της ύλη για να εξάγει την ελάχιστη μονάδα και να ξαναρχίσει από το μηδέν, άλλοτε παίζει
με το συμπαγές και το διαφανές της φόρμας κάνοντας διάφορους μετωνυμικούς συνδυασμούς.
Έτσι, η Σαραντοπούλου εξαντλεί τις δυνατότητες του υλικού, χωρίς πάντως να εξαντλεί ή να
κουράζει τη βασική ιδέα που υποστηρίζει αυτές τις μορφοποιήσεις. Εντέλει, η μορφή, έτσι
επεξεργασμένη, διαφοροποιεί την κατ’ αίσθηση γνώση από την κατά νόησιν γνώση, δηλαδή από
την “κατανόηση”. »Μάνος Στεφανίδης
Ιστορικός Τέχνης