Η κλασική ομορφιά και ο εσωτερικός κόσμος της Αφροδίτης
Πάντα μαγευόμουν από τα υπέροχα κλασικά γλυπτά. Ένα μέτρο της ομορφιάς. Πάντα όμως μια δεύτερη σκέψη με αιφνιδίαζε. Τι κρύβει η ομορφιά; Μπορεί κάτω από το όμορφο να κρύβεται μια ασχήμια; Πόσο βάσανο και πόνο μπορεί να κρύβει η ομορφιά; Η Αφροδίτης της Μήλου, τι άνθρωπος ήταν; Ήταν απλώς ωραία; Την θαύμαζαν επειδή είχε μια σωματική αρμονία και χάρη; Χίλια και άλλα τόσα ερωτήματα θα μπορούσαν να διατυπωθούν για να προσεγγίσουμε την έννοια του ωραίου κάποτε και την έννοια του ωραίου σήμερα… Και τελικώς τι είναι η ομορφιά; Μπορεί η αφήγηση μιας ήττας, ενός ηττημένου σώματος, να είναι στοιχείο ομορφιάς; Με αυτά τα ερωτήματα κατά νου, άρχισα να επεμβαίνω ζωγραφικά πάνω σε κλασικά γλυπτά και να προσπαθώ να ανακαλύψω αυτό που κρύβει το σχήμα, η αρμονία, το ωραίο. Δεν σας κρύβω ότι είναι σαν να έπεσα με τα μούτρα στο σκοτάδι. Προέκυψαν μια σειρά από νέες γλυπτικές ιδέες που έχουν ανεξαρτητοποιηθεί από την πηγή τους. Τώρα αυτά τα γλυπτά όταν τα βλέπεις μοιάζουν με παιδιά που μεγαλώνοντας δεν κουβαλάνε πια τίποτα από τον πατέρα και την μάνα τους… Με μεγάλη προσπάθεια ανακαλύπτεις την καταγωγή τους. Κάποιοι θα με πουν βέβηλο… Μόνο που στην τέχνη δεν υπάρχει βέβηλο ιδιαιτέρως αν το έργο αυτονομείται και διεκδικεί τη θέση που του αναλογεί.