Από τον καµβά στο µετάξι: µία ιστορία κίνησης
Ζωή και τέχνη, τέχνη και ζωή. ∆ύο έννοιες που συναρτώνται. Αλληλενεργούνε και αλληλοπάσχουν στην περίπτωση της Μίνας. Και κίνηση…
Η Μίνα είναι άνθρωπος που δε θέλει να επιβραδύνει –ή από τη φύση της δε µπορεί. Εθισµένη από µικρή στην ταχύτητα, κυριολεκτικά και µεταφορικά, ζώντας στο ρυθµό που ορίζει το χαρακτηριστικά προσωπικό της ταπεραµέντο, εξερευνά συνεχώς τους τρόπους που ορίζουν τη µεταβολή, επιζητώντας την πορεία προς τα εµπρός, την αλλαγή στο χρόνο σε σχέση µε την ενέργεια του χώρου.
Η µεταφορά του έργου της λοιπόν -και στη συγκεκριµένη περίπτωση του αγωνιστικού αυτοκινήτου F1, που και αυτό ως επιτεύγµατα της τεχνολογίας συνεχώς εξελίσσεται µέσω νέων πρωτοποριακών σχεδιαστικών και κατασκευαστικών ιδεών- έξω από τις κλασικές επιφάνειες της ζωγραφικής συνδιαλέγεται µε το νόηµα και την αναφορά, δηλαδή τη διαδικασία του µνηµονεύειν. Η αναφορά δεν ορίζει την έκφραση. Η έκφραση όµως χρησιµοποιείται για να ορίσει την αναφορά. Το πως θεσπίζεται η αντιστοιχία ανάµεσα στα δύο αυτά, και το πως ένα έργο τέχνης µπορεί να είναι συγχρόνως και αντικείµενο µόδας (ορίζοντας εδώ το ρούχο) είναι καθαρή κατάκτηση της καλλιτέχνιδος. Τα µαντήλια TDS + Mina P.V. αποτελούν ακριβείς αναφορές στα έργα F1 της Μίνας και στη µοναδική απόδοση µέσα από τον παλµό των χρωµάτων, αλλά όχι αντίγραφα. ∆εν τίθεται ζήτηµα µίµησης, καθώς δεν πρόκειται για απλή µεταφορά της εικόνας πάνω σε κάποιο υλικό. Είναι έργα σε µετάξι µε οντότητα και υπόσταση, τα οποία πέρα από το ρ που συνήθως προσδιορίζει τη σχέση του ατόµου µε τη ζωγραφική τέχνη διεισδύουν -µέσω της επ’ ευθείας επαφής µε το υλικό- και στην αίσθηση της αφής. Έτσι καταρρίπτεται –µε την έννοια ότι εξ’ αρχής δεν τίθεται καν- και το ερώτηµα που έχει απασχολήσει ουκ ολίγες φορές όσους παθιάζονται µε τη µόδα: το ρούχο είναι τέχνη; Εδώ δε διερευνάται το όριο µεταξύ τέχνης-µόδας, και τούµπλαλιν, διότι η Μίνα αποδεικνύει πως δεν υπάρχει όριο στην ένταση που µπορεί να αναπτυχθεί ανάµεσα τους.
Μαργαρίτα ∆ρίλλια