Τα μαντίλια δεν πρόλαβαν να λανσαριστούν στη διεθνή αγορά και ήδη κέρδισαν τις εντυπώσεις, καθώς χαρακτηρίστηκαν από τους κύκλους της τέχνης αλλά και της μόδας ως επιτομή της κομψότητας, παρότι το θεματικό αντικείμενο αποπνέει αδρεναλίνη και δυναμισμό. Δεν είναι η πρώτη φορά, πάντως, που έργα τέχνης αποτελούν θέμα για τη μόδα. Πολλοί σχεδιαστές από τη δεκαετία του ’30, όπως η Ελσα Σκιαπαρέλι και μετέπειτα ο Ιβ Σεν Λοράν και ο Αλεξάντερ ΜακΚουίν, χρησιμοποίησαν τα patterns γνωστών καλλιτεχνών στα υφάσματά τους.
Η Μαργαρίτα Δρίλλια, ιστορικός Τέχνης, περιεργάστηκε τη σειρά μαντιλιών της Μίνας Βαλυράκη, προχωρώντας στη συνέχεια σε μια κριτική που βρήκε σύμφωνους πολλούς συναδέλφους της: «Η Μίνα είναι άνθρωπος που δεν θέλει να επιβραδύνει ή από τη φύση της δεν μπορεί. Εθισμένη από μικρή στην ταχύτητα, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ζώντας στον ρυθμό που ορίζει το χαρακτηριστικά προσωπικό της ταμπεραμέντο, εξερευνά συνεχώς τους τρόπους που ορίζουν τη μεταβολή, επιζητώντας την πορεία προς τα εμπρός, την αλλαγή στον χρόνο σε σχέση με την ενέργεια του χώρου.
Πηγή protothema.gr