Λαύριο
Στην ενότητα «ξύλα» , ο Σόρογκας παρακολουθεί ένα χάλασμα σπιτιού, ή πιο συγκεκριμένα τη σχεδόν ερειπωμένη ξυλοδεσία της οροφής του, και την καταγράφει συνήθως σε πολύπτυχα που καλύπτουν κάθε φάση της διαδικάσιας αυτής. Μαδέρια, δοκάρια, σκουριασμένες σιδεριές και σπασμένα κεραμίδια, σπαράγματα γέρικων ξύλων με τους ρόζους και τα νερά τους σχηματίζουν ποικίλους συνδυασμούς, στηρίζοντας το ένα το άλλο. Η διάταξη τους στο χώρο και η αντιπαράθεση τους με τις κατευθυντήριες γραμμές των υπολοίπων στοιχείων της σύνθεσης, συστήνουν και συγκροτούν ένα κόσμο επεισοδίων πολύμορφο, αλλά απλό στη διάρθρωση του. Το ενδιαφέρον της σειράς με τα ξύλα έγκειται στο ότι ενώ το θέμα αποτελεί ένα υπό κατάρρευση ερείπιο, τα επιμέρους συνθετικά στοιχέια της παράστασης στηρίζονται πάνω σε μία πολύ γερή αρχιτεκτονική δομή που υπακούει στους δικούς της πλαστικούς νόμους και έχει τη δική της νοηματική συνάφεια.
Μαρία Σαρρή