Αποτυπώνετε κυρίως στο χαρτί πέτρες, τρύπες, σκουριασμένα αντικείμενα. Γιατί;
Είναι η αγάπη για τη ζωή, είναι ο φόβος του θανάτου που τον θεωρώ παράλογο και διαμαρτύρομαι γι’ αυτό. Θυμάμαι τον Εγγονόπουλο που μου είχε πει κάποτε «τι άλλο είναι η τέχνη κ. Σόρογκα, παρά μια διαμαρτυρία για τον θάνατο». Ένας άνθρωπος, λοιπόν, που διακατέχεται από ένα τέτοιο αίσθημα είναι φυσικό να αισθάνεται φιλικά με τα πράγματα που αναχωρούν. Εγώ λατρεύω ένα παλιό σπίτι, πάνω σ’ αυτό είχαν αποτυπωθεί οι ανάσες των ανθρώπων. Οι φωνές των μικρών παιδιών, δηλαδή ενός κόσμου που έχει κιόλας απομακρυνθεί από αυτό, αλλά που είναι το ίχνος της ζωής του πια. Γυρίζω στα χωριά ή σε αρχαιολογικούς τόπους με σπασμένες κολόνες, με βάθρα που λείπουν τ’ αγάλματα, βλέπω παλιά ξύλα, σπασμένα παράθυρα, πηγαίνω σε κάτι λατομεία που δίνουν ανατριχιαστικές εικόνες, αλλά επειδή θεματικά είναι ήδη φορτισμένα, εγώ προσπαθώ να μην το γλυκάνω, γι’ αυτό και παίρνω ένα τμήμα του με το οποίο γίνεται υπόμνηση του θέματος. Μηχανεύομαι τρόπους για να αποφορτίσω, ώστε να το διοχετεύσω μέσω ενός άλλου επιπέδου.
Πηγή artnews.liberal.gr