«Η Τέχνη δε γυρίζει την πλάτη στους τοίχους. Απλώς διεκδικεί και άλλο χώρο. Η Τέχνη εδώ και χρόνια βγαίνει στους δρόμους, μας συνοδεύει στην καθημερινότητα μας, στρογγυλοκάθεται σε αντικείμενα καθημερινής χρήσης με σκοπό να κάνει το σύνηθες ασυνήθιστο, το προσπεράσημο σημείο αναφοράς. Αυτός ήταν ο λόγος που σκέφτηκα την ολιστική διάσταση της εικαστικής δουλειάς μου. Πάντα πίστευα ότι η στιγμή ενός καφέ είναι μια ιεροτελεστία που χρειάζεται τα εργαλεία της να είναι μοναδικά, να υποβάλλουν τη σημασία της στιγμής. Το ίδιο σημαντική θεωρώ τη συνάθροιση φίλων γύρω από ένα τραπέζι με σκοπό να χορτάσουν την πείνα τους χωρίς να χάσουν το χρόνο τους, χωρίς να εξορίζουν το γούστο τους. Μαχαιροπίρουνα και πιάτα που είναι μικρά αντικείμενα τέχνης κάνουν ένα δείπνο πηγή έμπνευσης. Επεμβάσεις στις εστίες φωτός (φωτιστικά), στις καρέκλες, στα τραπέζια, στα ρούχα, στα παπούτσια, στις τσάντες, στα γυαλιά. Κοσμήματα, μαντίλια... Όλα είναια αφορμές για να εποικίσει η Τέχνη, είναι πηγές έμπνευσης. Τα κεραμικά του Πικάσο, ο καναπές του Νταλί, τα γλυπτά τραπέζια του Μποτέρο, τα ρολόγια χειρός του Μεντίνι, οι τσαγιέρες του Σότσας, ο στίφτης του Φίλιπ Σταρκ είναι έργα τέχνης που χρησιμοποιούνται και αλλάζουν την καθημερινότητα μας. Σκοπός του καλλιτέχνη είναι να μεταμορφώσει την καθημερινότητα, να δώσει και ένα άλλο νόημα στο βίωμα, να προσθέσει μια ακόμα οπτική στο σύνηθες»
