Και η ζωγραφική έρχεται να συλλάβει αυτό το βλέμμα τη στιγμή που το παγιδεύει ο κόσμος του, όταν τα σώματα θυσιάσουν τις αναλογίες τους στον βωμό μιας έντασης, που βρίσκει το σχήμα της και τη μορφή της στην επιφάνεια του πίνακα. Τα σώματα των γυναικών διαγράφονται μέσα από τον παραμορφωτικό καθρέφτη ενός βλέμματος που αγγίζει τις επιφάνειες για να ομολογήσει την εσωτερικότητα του, σαν εκείνη την μισάνοιχτη πόρτα στο βάθος απ’ την οποία μπαίνει λίγο φως. Κι αυτή είναι η ομορφιά τους.
Όσο για το θαύμα -γιατί δεν υπάρχει δημιουργία χωρίς κάποιο θαύμα-, αυτό πια είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού: ο χρόνος ταυτίζεται με το χώρο, στο χώρο των σωμάτων που παραμένουν έγκλειστα, μαζί με την ονειρική γραμματική τους αντιστοιχεί ένας χρόνος κλειστός, ένας χρόνος φτιαγμένος μόνον από παρόν. Τα πρόσωπα αυτά δεν έχουν ούτε παρελθόν ούτε και μέλλον. Είναι φτιαγμένα μόνον από παρόν. Το θαύμα είναι το παρόν.
Όσο για το θαύμα -γιατί δεν υπάρχει δημιουργία χωρίς κάποιο θαύμα-, αυτό πια είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού: ο χρόνος ταυτίζεται με το χώρο, στο χώρο των σωμάτων που παραμένουν έγκλειστα, μαζί με την ονειρική γραμματική τους αντιστοιχεί ένας χρόνος κλειστός, ένας χρόνος φτιαγμένος μόνον από παρόν. Τα πρόσωπα αυτά δεν έχουν ούτε παρελθόν ούτε και μέλλον. Είναι φτιαγμένα μόνον από παρόν. Το θαύμα είναι το παρόν.
Πηγή: samiospavlos.gr