Γνωρίζω τον Σαράντη Καραβούζη πάρα πολλά χρόνια και νομίζω πως κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ειλικρίνεια του έργου του, όταν γνωρίζει τον ζωγράφο, τομν Σαράντη Καραβούζη. Ο ζωγράφος ένας υπέροχος άνθρωπος ανήκει στον σιωπηλό κόσμο των έργων. Είναι σεμνός, μετρημένος, σιωπηλός και αισθάνεται κανείς ότι ζει στον δικό του κόσμο. Ποιος είναι ο κόσμος του Σαράντη Καραβούζη; Ενας κόσμος ιστορίας, που έχει περάσει ο άνθρωπος αλλά άφησε τα σημάδια της μνήμης τους. Δεν είναι πια ο ίδιος εκεί, αλλά είναι η ιστορία του, τα όνειρά του, οι ανησυχίες του, η φαντασία του. Ο κόσμος του Σαράντη Καραβούζη είναι ένας κόσμος μεταξύ ενός μύθου και λήθης(;;;;;). Εάν σώζεται από την λύπη είναι χάρις του ζωγράφου. Αλλά τον διασώζει έτσι ώστε να υπάρχουν πάνω σε αυτόν τον κόσμο και στα αντικείμενα που τον νικούν και τα σημάδια της λήθης. Η ατμόσφαιρα, μέσα στην οποία κολυμπούν ? θα έλεγε κανείς- τα αντικείμενα στα έργα του ζωγράφου, είναι μια ατμόσφαιρα σιωπής, και για να μπει κανείς μέσα πρέπει να βγάλει τα παπούτσια, έτσι όπως γίνεται στο άδυτο των ναών. Νεκρά αντικείμενα της καθημερινής ζωής, ένα ποτήρι, ένα μπουκάλι, σπίρτα, ένα σπασμένο αντικείμενο, μια επιγραφή που μισοδιαβάζουμε αυτά που γράφει επάνω, ένα άσπρο κέραμα, ένας καθρέπτης που κράτησε μια άπνοια από τη μορφή που πέρασε μπροστά της, μια μισάνοικτη πόρτα που οδηγεί πού; στο θάνατο, στη ζωή, στη μνήμη, στο παρελθόν, στο μέλλον, στο άπειρο; Αυτός είναι ο κόσμος του Σαράντη Καραβούρη. Εάν δεν ήταν ένας μεγάλος ζωγράφος, αυτός ο κόσμος δεν θα μπορούσε να γίνει ζωγραφική. Να αισθητοποιηθεί. Να μας μιλά με την γλώσσα των χρωμάτων. Επειδή όμως ο Σαράντης Καραβούρης είναι σπουδαίος ζωγράφος γι΄ αυτό τελικά, αυτόν τον κόσμο τον κάνει ένα ωραίο και πειστικό ζωγραφικό όραμα. Η τεχνική του είναι ακριβής και ανάλαφρη, σχεδόν χειροποίητη. Το φως του, περπατάει επάνω στα αντικείμενα, με τα βήματα μιας γάτας θα λέγαμε, ανάλαφρα, μόλις που τα αγγίζει. Δεν υπάρχει πουθενά καμία οξύτητα, καμία λάμψη. Όλα χτισμένα (;), όλα είναι γκριζαρισμένα, όλα λούζονται σε αυτό το φως που δεν έχει συγκεκριμένο χρόνο. Γιατί με το φως που έχει διειθιστεί, διυλιστεί μέσα από την οδύνη ή μέσα από την λύπη.
– Γκριτζαρισμένα αλλά όχι χωρίς χρώμα. Γιατί ο Καραβούζης είναι ένας κουλτουρίστας, τα γκρίζα του λοιπόν είναι εμψυχωμένα από χρώμα, από λανθάνον αλλά παρόν χρώμα που τα κάνει να πάλονται, που τα κάνει να δονούνται, που τα κάνει πρότασή του. Αγαπώ τον κόσμο του Σαράντη Καραβούζη. Με ξεκουράζει και με ξαναφέρνει στον στοχασμό, που τον έχουμε λησμονήσει μέσα στην εποχή που ζούμε, μέσα στον ορυμαγδό της σύγχρονης ζωής που μας αποσπάει από τον κόσμο μας, τον εαυτό μας και την σιωπή (που είναι η μόνη συνθήκη για να ταυτιστούμε με τον εαυτό μας και να στοχαστούμε πάνω στην μοίρα μας.
Δ/ντρια της Εθνικής Πινακοθήκης, Ιστορικής Τέχνης, κυρία Μαρίνα Καζαμπλάκη
Πηγή: artmag.gr