Μου αρέσει εκείνη η ζωγραφική που έχει όλα τα χαρακτηριστικά οπτικοποιημένου στοχασμού και που μοιάζει με αξίωμα φιλοσοφικό τόσο όμως προφανές ώστε να μην χρειάζεται απόδειξη. Μια ζωγραφική αινιγματική στην κατασκευή της και αθώα στην ουσία της σε τρόπον ώστε να μην διεκδικεί ερμηνεία αλλά μόνο ενόραση (αυτό δηλαδή το στοιχείο που πυροδοτείται από την όραση μόνο και μόνο για να την ακυρώσει). Μια ζωγραφική επίσης που να έχει την έκρηξη της χειρονομίας, την πειθαρχία του αυτοσχεδιασμού, την κομψότητα του αραβουργήματος και την αφηρημένη ομορφιά μιας συγχορδίας. Που να μην αναπαριστά τίποτε άλλο πέραν της αυτοφυούς γοητείας της και που το βάθος της να είναι συγχρόνως και η επιφάνεια της. Που να είναι, τέλος, τέλεια ως εκείνο όμως το σημείο που η μορφική της αυτάρκεια δεν θα υποβαθμίζει το περιεχόμενο της. Μια ζωγραφική που θα συσκοτίζει έτι περαιτέρω όσα δεν αντέχουν στο φως και που θα φανερώνει όσα χρώματα κοιμούνται κρυμμένα στην φόδρα της νύχτας. Σιωπηλά και ωραία σφόδρα! Συμπερασματικά με ενδιαφέρει εκείνη η ζωγραφική που απευθύνεται στο υποψιασμένο βλέμμα για να υπερασπιστεί εξωτερικότητες, μυστικές σχέσεις, τοπία της ψυχής, άνιδρους τόπους αυχμηρούς που όμως αξιώνονται την δρόσο των ουρανών κι ανθίζουν.
Μάνος Στεφανίδης