Αγκαλιά
«Δεν είναι τόσο εύκολο να «ξεφύγω» από την αρχιτεκτονική μου παιδεία ούτε να παρακάμψω την βιομηχανική λογική και τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Αυτό, σε δεύτερη ανάγνωση, διαβάζεται ως εμμονή στην αφαίρεση, αν σκεφτεί κανείς πως ανήκω στους αρχιτέκτονες του μοντερνισμού, πλην, με λατρεία στην κάθε ενδιαφέρουσα αρχιτεκτονική οποιουδήποτε παρελθόντος. Σκέπτομαι συχνά πως η αφαίρεση στην τέχνη (εκφραζόμενη συνήθως στην απόδοση του ανθρωπίνου σώματος), είναι ομόδρομη με την ιδεοπλασία της σύγχρονης αρχιτεκτονικής. Σκέπτομαι πως το ανθρώπινο σώμα, αναμφισβήτητα τέλειο, είναι, τελικά, ” Μπαρόκ”. Και δυστυχώς, όσο πιο πολύ γερνάει, (εδώ, συγχωρείστε μου την χιουμοριστική διάθεση) τόσο πιο “Μπαρόκ” γίνεται. Ίσως αυτό να με ενοχλεί περισσότερο. Κατανοείστε την εμμονή μου στις σφριγηλές, τις στιλπνές επιφάνειες και την αφαιρετική μορφολογία, που πιστεύει πως, έτσι, θα “γητέψει”, θα εμποδίσει την φθορά», σημειώνει ο καλλιτέχνης.