Ωστόσο, κάποια στιγμή διαπιστώνουμε ότι κάτι σημαντικό έχει αλλάξει στο βλέμμα του δημιουργού. Στον τρόπο δηλαδή με τον οποίο αντιλαμβάνεται και ερμηνεύει, όχι μόνο τον κόσμο των απλών καθημερινών αντικειμένων, αλλά και την ίδια την προσωπική και βαθύτερα βιωματική σχέση του με την πραγματικότητα. Τα αντικείμενα των επιτραπέζιων “νεκρών φύσεων”-άλλοτε φορείς μιας συμβολικής γλώσσας με σταθερή και αδιάλειπτη αναφορά στη σημασία της μνήμης και του χρόνου-έχουν πλεόν ολοκληρωτικά αποβάλει τον όγκο και τη σκιά τους. Λέω “αποβάλει” και όχι “απωλέσει” γιατί πιστεύω ότι αυτή τη φορά ο Σαράντης Καραβούζης επιχειρεί τη συνειδητή επιλογή της αναζήτησης του ελάχιστου. Οι “νεκρές φύσεις” του, ομαδοποιημένες σε μικρά σύνολα επιτραπέζιων αντικειμένων σε εντυπωσιακή επιμήκυνση ή σε αιωρούμενες και επαναλαμβανόμενες συναντήσεις τριαδικών συμβόλων (μια πόρτα, ένα σχηματοποιημένο παραπέτασμα και μια σκάλα) μας αφήνουν την αίσθηση του απέριττου, του ελλιποβαρούς, του σχεδού φασματικού. Ιδιαίτερα η θεματική ενότητα που συνδυάζει την απροσδόκητη συνύπαρξη μοναχικών θραυσμάτων από κάποιο “εξαρθρωμένο” εσωτερικό σκηνικό, αποπνέει μια ατμόσφαιρα εξαΰλωσης και ανάτασης. Στην ουσία, μας δημιουργείται η αίσθηση ότι τα αντικείμενα αποδεσμευμένα από την αυστηρή τεκτονική διευθέτηση των προηγούμενων δημιουργιών, αναζητούν τώτα μια διαφορετική ταυτότητα.
Νίκη Λοϊζίδη
Από τον κατάλογο για την έκθεση “Ανασυνθέσεις”
