«Πώς ήρθα στην Αθήνα; Πηγαινοερχόμουν από το 1966. Το 1969 η New Gallery ρώτησε τη χαράκτρια Βάσω Κατράκη ποιος καλλιτέχνης θα μπορούσε να φιλοξενηθεί για έναν μήνα καθώς είχαν κενό στην γκαλερί τους. Εκείνη είπε το όνομά μου. Και ο Κανιάρης είχε εκθέσει τότε. Ημουν ψεύτης, έλεγα ότι είμαι 28 ενώ ήμουν 19-20. Και ότι είχα σπουδάσει ενώ δεν είχα κάνει ούτε ένα σεμινάριο. Αλλά εγώ από 16 ετών όπου ερχόμουν στην Αθήνα ενημερωνόμουν. Μου έδινε ο Τσαρούχης περιοδικά τέχνης. Αυτή η έκθεσή μου ήταν επεισοδιακή. Γιατί περνούσα αντιστασιακά μηνύματα καθώς είχα ζωγραφίσει συρματοπλέγματα και έτσι με αγκάλιασε ο Τύπος της εποχής. Μπήκα με ιδιαίτερη ευκολία στην αβανγκάρντ σχολή της εποχής. Εκανα πολλά. Από σκηνικά σε θέατρα μέχρι εικαστικά σε ταινία της Βουγιουκλάκη. Και σήμερα δουλεύω από τις 10 το πρωί μέχρι τις 12 το βράδυ. Γιατί δεν ασχολούνται μαζί μου οι εφημερίδες; Γιατί δεν ασχολούμαι εγώ με άλλους, δεν θα παρακαλέσω να γράψουν κάτι για να ακουστώ. Κάνω εκθέσεις στη Νέα Υόρκη, στο Παλμ Μπιτς. Και τις ξένες γλώσσες στο πεζοδρόμιο τις έμαθα. Τι να σας πω; Το 1966 έπλενα πιάτα στο ζαχαροπλαστείο “Διεθνές” και μετά πήγαινα στις μπουάτ της Πλάκας. Και το πρωί το περνούσα στην Εθνική Πινακοθήκη, ήταν φίλος μου ο διευθυντής της, ο Μαρίνος Καλλιγάς. Πενήντα χρόνια κάνω τέχνη».
Πηγή: protothema.gr