Ο Εικαστικός Κύκλος Sianti ξεκινάει τη νέα χρονιά με την έκθεση του Νίκου Γιώργου Παπουτσίδη με τίτλο «Τρόπαιον Ίστημι», η οποία θα εγκαινιαστεί την Πέμπτη 7 Μαρτίου 2019 και ώρα 19:30.

Ο Νίκος Γιώργος Παπουτσίδης, μετά από μία απουσία οκτώ χρόνων από τις γκαλερί, προτιμώντας να εκθέτει τα έργα του λόγω μεγάλων διαστάσεων σε δημόσιους χώρους όπως το Γκάζι, ο Διεθνής Αερολιμένας Αθηνών, το Μουσείο Μαραθωνίου Δρόμου, το Ζάππειο Μέγαρο κ.ά., επιστρέφει με τη νέα του αυτή έκθεση στον Εικαστικό Κύκλο Sianti, η οποία θα περιλαμβάνει γλυπτές δημιουργίες του από το 2007 μέχρι σήμερα.

O ίδιος μιλώντας για αυτή την ενότητα της δουλειάς του αναφέρει χαρακτηριστικά: «Tα τρόπαια είναι μικρά μνημεία. Μνημεία -ενθύμια μνήμης περισσότερο ,να θυμίζουν την αγωνία και την εμμονή για την ολοκλήρωση του έργου που θέλεις να τελειώσεις αλλά δεν μπορείς ,δεν ξέρεις πως ! Ενός έργου όχι απαραιτήτως εικαστικού αλλά προσωπικού, κοινωνικού, συναισθηματικού, πνευματικού.

Μνημεία αναθηματικά να θυμίζουν ποσό συγκλονιστική πρέπει να είναι η κάθε φευγαλέα στιγμή. Μνημεία που λειτουργούν σαν πομποί που στέλνουν αλλά και δέκτες που λαμβάνουν μηνύματα με σκέψεις και ιδέες συνταρακτικές ,όμως στιγμιαίες ,αφού χάνονται γιατί απλά δεν καταγράφονται την στιγμή εκείνη!

Κάθε ένα από τα τρόπαια είναι μια αντίσταση στην καθημερινότητα ,την ρουτίνα ,την βαρεμάρα. Ανασταίνουν την δύναμη ,το πάθος, τον έρωτα, το θάρρος, την αγωνία.

Αλλά τρόπαιο είναι και το βραβείο του αγώνα για την επιμονή στη τελειότητα ,στο απλό όχι απλοϊκό ,την απόρριψη του φλύαρου και περιττού.

Συμβολίζει μια νίκη στη σαφήνεια.
Το τρόπαιο είναι το βραβείο μιας μνήμης.
Κάθε μνήμη είναι μια γεννά.Ενα ποίημα.Μια ζωγραφιά. Ένα γλυπτό.
Γιατι η μνήμηση είναι η μητέρα των τεχνών.Και με το τρόπαιο προσπαθώ να την βραβεύσω!»

Από την πλευρά του, ο Μάνος Στεφανίδης αναρωτώμενος τι είναι η γλυπτική του Νίκου Γιώργου Παπουτσίδη, δίνει την εξής απάντηση: «Είναι η προσπάθεια κατασκευής μικρών, αυτόνομων κόσμων που να εντάσσονται αρμονικά αλλά και να ξεχωρίζουν εμφαντικά μέσα στον μεγάλο, άπειρο κόσμο. Να φαίνονται τα βράδια από τους περιπατητές της σελήνης! Σήμερα το παραμύθι έγινε μάλλον στοχασμός – χωρίς όμως να αποβάλει τη μυθική του προέλευση – και αναφέρεται πλέον σε χρησμούς, σε αινίγματα, σε τρόπαια από μυστικές νίκες και σε λάβαρα που πρωτοεμφανίστηκαν σε μυστικές νύχτες. Σε κατασκευές που το μνημειακό παραμένει χαριτωμένο και το δωρικό δεν χάνει την τρυφερότητα του. Επειδή ο γλύπτης – ποιητής όλων  αυτών των εικόνων που προσπαθώ να σας περιγράψω, ξέρει πολύ καλά ότι η τρυφερότητα φτιάχνεται από ατσάλι κι ότι οι τρυφεροί, ατσαλωμένοι για πάντα, θα σώσουν τον κόσμο. Ξόανα, τρόπαια, αντένες, σινιάλα, σειρήνες, καθρέπτες, βωμοί, σίδηρος, σιδηρογραφίες, πέτρες, γυαλί, χρώμα, ένθετα στοιχεία, ζωγραφιές με διαφορετικά υλικά, φακοί, συμβολικά μάτια τέλειων μηχανών σ’ έναν ατελή κόσμο! Ενός ορατού, υλικού κόσμου που ψάχνει να ερμηνεύσει άλλους κόσμους, αόρατους, πνευματικούς».