Ο Βασίλης Σελιμάς  κάνει ένα είδος Ζωγραφικού Κολάζ: Όλα είναι διαλυμένα, θραυσματικά, ανασυγκολλημένα. Σε όλο το φάσμα των έργων του αφηγείται τις προσωπικές του ιστορίες χρησιμοποιώντας ως πρώτη ύλη την ανθρώπινη φιγούρα. Τα παιδιά συνεχίζουν να βρίσκονται θεματικά στον πυρήνα της δουλειάς του ως ανάγκη του καλλιτέχνη να συνομιλεί με το εσωτερικό παιδί και να διερευνεί τις ρίζες του τραύματος. Ίσως θυμίζει το Νταντά, που ήταν φυσικό η χρήση του κολάζ να εκτιναχθεί σε αυτοτελής καλλιτεχνική (ή, έστω, αντι-καλλιτεχνική) δημιουργία, αφού αμφισβητούσε κάθε έννοια δεξιοτεχνίας ή καλλιτεχνικής παιδείας. Ο Σουρεαλισμός λειτούργησε ως συνέχεια του Νταντά απαρνούμενος τον απόλυτο μηδενισμό του προκατόχου του. Με άλλα λόγια ήταν ένα αναμφισβήτητα καλλιτεχνικό κίνημα, και ως τέτοιο επανέφερε την ζωγραφική αναπαράσταση ενώ στη διαδικασία χρησιμοποίησε μια σειρά από ελκυστικά αντικείμενα της εποχής, το αντίστοιχο της pop κουλτούρας της περιόδου. Αντίστοιχα, λοιπόν, ο Βασίλης Σελιμάς, καθόλου σε πρωτογενές επίπεδο αλλά βαθιά δομικά, πιστεύω, συνομιλεί με αυτές τις μεγάλες ρήξεις στην καλλιτεχνική γλώσσα. Το Σώμα κυρίαρχο στοιχείο στη δουλειά του σημαδεύεται από στίξεις/stickers/κονκάρδες, διαλύεται, κόβεται και ράβεται, γινόμενο στο τέλος ένα αποδομημένο άθροισμα θραυσμάτων και σπαραγμάτων. Σπαράγματα αφηγήσεων είναι η Ζωγραφική. Και την υπερασπίζεται μανιασμένα.