«ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ…»

Είχα την τύχη να γνωρίσω τον Δημοσθένη Κοκκινίδη όταν ήμουν ακόμα μικρό παιδί, χάρη στην μακρόχρονη συνεργασία και φιλία με τον πατέρα μου, Φάνη. Θαύμαζα πάντα την καθολική αγάπη που είχε στην γυναίκα του την Πέπη (ζωγράφος και εκείνη), τη ζεστασιά και παράλληλα αυτό το πάθος του αποτυπωνόταν στους πίνακες του.

Δεν θα ξεχάσω την αναδρομική έκθεση το 2010 στο Μουσείο Μπενάκη όπου ήταν αφιερωμένη και στους δυο. Με είχαν συγκινήσει και καθηλώσει τα έργα του, αυτό το χρώμα που χρησιμοποιεί είτε επιλέγοντας τις αφηρημένες μορφές, είτε ζωγραφίζοντας την αλήθεια του μέσα από την σχέση με την γυναίκα του.

Έχουν περάσει δέκα χρόνια από την τελευταία του ατομική έκθεση αφιερωμένη στην γυναίκα του. Είχε παρουσιαστεί στον Εικαστικό Κύκλο, στο παράρτημα της Καρνεάδου στο Κολωνάκι. Παρακολουθώντας και τις δύο εκθέσεις κατέληξα ότι κέντρο του συνολικού του έργου ήταν ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος σε μια τριπλή διάσταση: ως κοινωνικο – πολιτικό ον, ως φυσικό και υπαινικτικά μεταφυσικό ον, και τέλος με την παρουσία / απουσία της γυναίκας του, αισθητή στα ζωγραφικά του έργα. Με την πρώτη ματιά, η ζωγραφική του Κοκκινίδη αποπνέει απλότητα. Όμως αν αφιερώσει κανείς μερικά λεπτά παραπάνω θα αισθανθεί ή ακόμα και θα συγκινηθεί από το βάθος της έμπνευσης του.