11 must see Εκθέσεις για όσους μείνουν Αθήνα
Ο Αύγουστος στην Αθήνα είναι μια καλή ευκαιρία να απολαύσουμε τα μουσεία και τις γκαλερί που συνήθως το χειμώνα είναι πολύβουα ή εμείς πολύ απορροφημένοι από την καθημερινότητα μας. Για αυτό το λόγο συγκεντρώσαμε και σας προτείνουμε 11 εκθέσεις που μπορείτε να απολαύσετε έως τις αρχές του φθινοπώρου σε μουσεία και διάφορους χώρους! Καλή θέαση!
#1 «Κάτοικος Μουσείου» Νίκος Βατόπουλος
Καφέ του Μουσείου, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο
Οι σαράντα ασπρόμαυρες και έγχρωμες φωτογραφίες που συνθέτουν την ενότητα, άλλοτε πανοραμικές και άλλοτε εστιασμένες σε μια ελάχιστη δομική ή κοσμητική κτηριακή λεπτομέρεια, αποτελούν ένα μικρό μόνο μέρος της πολύτιμης αρχειακής φωτοθήκης ενός χαλκέντερου περιπατητή και παρατηρητή, ενός αληθινού γνώστη και συνομιλητή του αθηναϊκού κέντρου. Ο εύγλωττος τίτλος της έκθεσης, έχοντας με τρυφερή οικειότητα χρησιμοποιηθεί από πολλούς Αθηναίους της περιοχής κατά τις περασμένες δεκαετίες χωρίς την ανάγκη κάποιου επεξηγηματικού πρόσημου, επιβεβαιώνει την οργανική σχέση του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου με την καθημερινότητα και την πνευματική καταφυγή των Αθηναίων.
Η έκθεση διαρκεί έως τις 20 Σεπτεμβρίου
#2 LAPSE: Οπτικοακουστική Εγκατάσταση
Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος
Tο LAPSE αποτελεί μία εμπειρία εμβύθισης σε ένα οπτικοακουστικό περιβάλλον που διαμορφώνεται από το ταξίδι ενός ατόμου που διανύει μεγάλες αποστάσεις στο χωροχρόνο. Μέσω της ηχητικής συμπύκνωσης του χρόνου, που επιτυγχάνεται με τη χρήση μιας πρωτοποριακής τεχνικής audio time-lapse που εφαρμόζει για πρώτη φορά ο Σταύρος Γασπαράτος, υλοποιείται στην πρωτότυπη αυτή εγκατάσταση μια συνύπαρξη φωτός, εικόνας και ήχου που διαρρηγνύει τα όρια του ρεαλισμού και «ερμηνεύει» τη ζωή μέσα από τους ήχους που μας περιβάλλουν. Σε αυτήν την πρώτη συνεργασία του Σταύρου Γασπαράτου και του Lars Jan, το κοινό καλείται να γίνει μέρος μιας ιδιαίτερης εμπειρίας που αντλεί τα υλικά της από το τυχαίο, από το αέναο και από το συλλογικό ασυνείδητο. Η εγκατάσταση περικλείει τον θεατή σε ένα έντονο ηχοτοπίο της αστικής ζωής.
Η εγκατάσταση διαρκεί έως τις 14 Αυγούστου
#3 «Σκέφτομαι με εικόνες», Katharina Fritsch
Συλλογής Γιώργου Οικονόμου, Μαρούσι
Το ελληνικό κοινό αποκτά έτσι για πρώτη φορά πρόσβαση στις ιδιότυπες λυρικές φόρμες των γλυπτών της. Τα έντονα χρώματα, τις συνηχήσεις με τη μυθολογία, τους συμβολισμούς, τις ψυχολογικές αναζητήσεις της, τις διαδρομές της συνείδησής της. Αλλά και γλυπτά με αναφορά στη θάλασσα, για να τιμήσει τη ναυτική ιστορία του συλλέκτη και μεγάλου εφοπλιστή. Η εμβάθυνσή του στη γερμανική σκήνη ξεκίνησε με τους κορυφαίους Γερμανούς του εξπρεσιονισμού Ότο Ντιξ (Otto Dix, 1891-1969) και Ότο Μούλερ (Otto Mueller, 1874-1930).
Πλαισιώθηκε από τους Γκέοργκ Μπέιζλιτς (Georg Baselitz), Ίζα Γκένσκεν (Isa Genzken), Αντρέας Γκέρσκι (Andreas Gursky), Γούντερ Φοργκ (Günther Förg), Μάρτιν Κιπενμπέργκερ (Martin Kippenberger), Άλμπερ Έλεν (Albert Oehlen), Σίγκμαρ Πόλκε (Sigmar Polke), Νέο Ράουχ (Neo Rauch) και Γκέντερ Ούκερ (Günther Uecker). Δεν απουσιάζουν φυσικά ο Πικάσο, ο Άντι Γουόρχολ. Και οι γνώριμοι αγαπημένοι των συλλεκτών Λουίζ Μπουρζουά (Louise Bourgeois), Μαρκ Μπραντφορντ (Mark Bradford), Αλμπέρτο Μπούρι (Alberto Burri), Νταν Φλάβιν (Dan Flavin), Λούτσιο Φοντάνα (Lucio Fontana), Ρόμπερτ Γκόμπερ (Robert Gober), Ντέιβιντ Χάμονς (David Hammons), Ντόναλντ Τζουντ (Donald Judd), Ελσγουορθ Κέλι (Ellsworth Kelly), Ιβ Κλάιν (Yves Klein), Ανιές Μάρτιν (Agnes Martin), Πολ Μακ Κάρτνεϊ (Paul McCarthy), Τσάρλς Ρέι (Charles Ray), Τζέιν Σάβιλ (Jenny Saville), Καζουό Σιράγκα (Kazuo Shiraga), Φρανκ Στέλα (Frank Stella) και Τζεφ Γουόλ (Jeff Wall).
Η έκθεση διαρκεί έως το Μάρτιο του 2023
#4 «Δέντρα και μπουκέτα της μνήμης – 100 χρόνια μετά τον ξεριζωμό»
Mario Prassinos Museum
Η παρουσίαση του έργου του Mario Prassinos, δεν μπορεί να περιοριστεί στο κρέμασμα κάποιων πινάκων ζωγραφικής, αλλά απαιτεί έναν τρόπο ιδιαίτερα προσεκτικό στη διδακτική διάθεση και την καθαρότητα της σκηνοθέτησης, μέσα από μια νέα προσέγγιση μουσειογραφίας. Σκοπός δεν είναι μόνο η απόκτηση, διατήρηση και έκθεση έργων τέχνης, αλλά η εξασφάλιση της δυνατότητας για τους επισκέπτες να μελετήσουν εκατοντάδες εξαντλημένους καταλόγους, βιβλία και περιοδικά, να ανατρέξουν σε σπάνια χειρόγραφα, να ψηλαφήσουν αντικείμενα και έργα τέχνης που υπήρχαν στα σπίτια του στο Παρίσι και τις Eygalières της Νότιας Γαλλίας, ουσιαστικά η «ανάσταση» του κόσμου και της αισθητικής του Prassinos. Έτσι έχει διαμορφωθεί και ο χώρος της έκθεσης: ως ένας χώρος όπου ο επισκέπτης θα αισθανθεί φυλακισμένος από αυτήν τη σκοτεινή φύση του Mario Prassinos, χάνοντας την αίσθηση του χρόνου, ένας χώρος στον οποίο ο επισκέπτης θα αισθάνεται παράλληλα ευδαιμονία.
Η έκθεση διαρκεί έως 30 Σεπτεμβρίου
#5 “Brice Marden και Ελληνική Αρχαιότητα”
ΜΟΥΣΕΙΟ ΚΥΚΛΑΔΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ
Στο πλαίσιο της σειράς εκθέσεων “Θεϊκοί Διάλογοι”, το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης προσκαλεί φέτος τον Αμερικανό καλλιτέχνη Brice Marden να παρουσιάσει το έργο του σε διάλογο με επιλεγμένες αρχαιότητες από τις μόνιμες συλλογές του Μουσείου. Ο Marden, που διανύει την ένατη δεκαετία της ζωής του και έχει στο ενεργητικό του μια πορεία εξήντα ετών, εξακολουθεί να συναρπάζει με τη χειρονομιακή του απλότητα. Το έργο του αντλεί από τη μακρά ιστορία της τέχνης, συνδυάζοντας στοιχεία τόσο από τον Μινιμαλισμό και τον Αφηρημένο Εξπρεσιονισμό όσο και από την αρχαία καλλιγραφία και την ποίηση. Η έκθεση στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης θα περιλαμβάνει έργα από όλο το εύρος της δουλειάς του καλλιτέχνη που αποκαλύπτουν τον συντονισμό του Marden με τη μεταφυσικότητα της αρχαιοελληνικής κληρονομιάς. Ζωγραφικοί πίνακες, σχέδια, σημειωματάρια που φανερώνουν την οξεία παρατηρητικότητα και τη σπάνια αφαιρετική του ματιά, θα παρουσιαστούν σε διάλογο με επιλεγμένες αρχαιότητες από τις μόνιμες συλλογές του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης, προσκαλώντας τον θεατή να αποκωδικοποιήσει το εικαστικό λεξιλόγιο αυτού του μεγάλου καλλιτέχνη.
Η έκθεση διαρκεί έως 29 Αυγούστου
#6 Ερευνητής του Αινίγματος της Ζωγραφικής. Γνωστά και Άγνωστα Έργα
Σπύρος Παπαλουκάς
Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών & Μουσικής Β&Μ Θεοχαράκη
Ο Σπύρος Παπαλουκάς (1892- 1957) συγκαταλέγεται μεταξύ των σημαντικών δημιουργών των αρχών του 20ού αιώνα, που συνέβαλαν στην αναμόρφωση και στον εκσυγχρονισμό της ελληνικής ζωγραφικής. Το έργο του Παπαλουκά χαρακτηρίζεται από έναν διαρκή προβληματισμό και την αμφίδρομη σχέση κατανόησης του μοντέρνου, μέσα από τα δεδομένα της δικής μας παράδοσης και αντίστοιχα τη χρήση στοιχείων της παράδοσης κατά την ερμηνεία της μοντέρνας τέχνης. Βασικός στόχος της έκθεσης του Ιδρύματος Θεοχαράκη είναι η ανάδειξη της καλλιτεχνικής πορείας του Παπαλουκά, με κύριο χαρακτηριστικό τη συνεχή και μεθοδική αναζήτηση της προσωπικής του ζωγραφικής έκφρασης, όπως αναδεικνύεται από τα πολλαπλά σχέδια και τις σπουδές της προετοιμασίας ως την επιτέλεση του τελικού πίνακα. Είναι μια πρόκληση για τον θεατή, να έχει την αίσθηση πως βρίσκεται στο εργαστήριο του ζωγράφου και παρακολουθεί τις διαδοχικές φάσεις της δημιουργίας ενός πίνακα, ενώ συγχρόνως διαπιστώνει τις μεταλλάξεις του τεχνοτροπικού του ύφους, από τα αχνά τοπία της Αίγινας στις αυστηρά δομημένες συνθέσεις του Όρους, στους έντονους χρωματικά και σχηματικά πίνακες της Σαλαμίνας ως τις αφαιρετικές απόψεις της Πάρου και τα λιτά εκθαμβωτικά στιγμογραφικά έργα της τελευταίας περιόδου. Παράλληλα, στις μακέτες των μνημειακών του θρησκευτικών και κοσμικών εικονογραφήσεων, αναδεικνύεται η πρωτοτυπία του προσωπικού του ύφους, με σεβασμό πάντα στην παράδοση και στη λειτουργικότητα των χώρων. Τέλος, επιχειρείται με τις ενότητες των πινάκων και των σχεδίων της έκθεσης (πολλά από τα οποία παρουσιάζονται για πρώτη φορά), την παράθεση αποσπασμάτων και σχολίων του ίδιου του Παπαλουκά, να προβληθεί το ευρωπαϊκό προφίλ του καλλιτέχνη και να τονιστεί η προσφορά του στην εξέλιξη της νεοελληνικής ζωγραφικής.
Η έκθεση διαρκεί έως τις 16 Οκτωβρίου
#7 “Arcadia”, Χάρης Γαβρήλος
Πινακοθήκη Δήμου Αθηναίων
Ο τίτλος της έκθεσης είναι “Αρκαδία”. Εκτός από γενέθλιος τόπος του καλλιτέχνη, η Αρκαδία είναι ένας τόπος ονειρικός, ειδυλλιακός, ουτοπικός. Ποιητικός όρος που υποδηλώνει ευδαιμονία και γαλήνη, αλλά και πηγή έμπνευσης για πολλούς καλλιτέχνες ανά τους αιώνες, η Αρκαδία φαντάζει ως ο πλέον κατάλληλος τίτλος για να αποδώσει το έργο ενός χαρισματικού ζωγράφου ο οποίος αναζητούσε στη ζωγραφική του την έννοια της χαράς. Ο καλλιτέχνης δεν ξεκινά από μια συγκεκριμένη ιδέα ή εικόνα, δεν τον ενδιαφέρει η αναπαράσταση καθαυτή. Οι μορφές που σχεδιάζει είναι φασματικές, εμβρυακές, ανάερες, εκτοπλασματικές, εξαϋλωμένες όπως εκείνες των αγίων στη Βυζαντινή ζωγραφική. Αν στα έργα της δεκαετίας του ’80 οι φιγούρες του μοιάζουν με σκιές, παραπέμποντας σε σχηματικές μορφές της αρχαίας γλυπτικής, στους τελευταίους πίνακες είναι εμφανώς πιο σχηματοποιημένες, άρα και πιο ανθρώπινες: τώρα πια έχουν πρόσωπο και ευδιάκριτα χαρακτηριστικά, αγκαλιάζονται ασφυκτικά και ονειρεύονται αδιάκοπα, και μάλιστα σε διαφορετικούς χρόνους.
Η έκθεση διαρκεί έως τις 25 Σεπτεμβρίου
#8 «Των Aθήνηθεν άθλων», Μουσείο Ακρόπολης
Δύο εξαιρετικής τέχνης αγγεία άφησαν για λίγο το μακρινό Τορόντο του Καναδά, για να παρουσιαστούν στο Μουσείο Ακρόπολης. Κατασκευασμένα στην Αττική πριν από 2.500 χρόνια, δωρίστηκαν στο Βασιλικό Μουσείο του Οντάριο μέσω βρετανικών ιδιωτικών συλλογών. Σήμερα επιστρέφουν για λίγους μήνες στη γενέθλια γη, για να αναδείξουν μία ακόμα πτυχή της κοινωνικής, θρησκευτικής και πολιτικής ζωής του τόπου που γέννησε τη δημοκρατία. Πρόκειται για δύο παναθηναϊκούς αμφορείς, τα γεμάτα λάδι αγγεία που απονέμονταν ως έπαθλα σε νικητές των αγώνων της γιορτής των Μεγάλων Παναθηναίων. Στη μία όψη είναι διακοσμημένα με τη μορφή της Αθηνάς Προμάχου και στην άλλη με σκηνές σχετικές με τα αγωνίσματα για τα οποία δόθηκαν ως βραβεία.
Η έκθεση διαρκεί έως τις 8 Ιανουαρίου
#9 “Κοσμικό ανατομείο”, Γρηγόρης Σεμιτέκολο
Πινακοθήκη Δήμου Αθηναίων
Στην έκθεση παρουσιάζονται ζωγραφικά έργα του καλλιτέχνη, μία εγκατάσταση με τις μισοδιαλυμένες κούκλες του, νεανικά πορτρέτα του που φιλοτέχνησαν οι στενοί του φίλοι Ρένα Παπασπύρου και Αλέκος Φασιανός, φωτογραφικά πορτρέτα του από τον Michael Ruetz, καθώς και εφηβικά σκίτσα. Επίσης, στον χώρο της έκθεσης προβάλλεται η ταινία Κοσμικό ανατομείο (1993), σε σκηνοθεσία Βασίλη Βαφέα. Η ζωγραφική του Σεμιτέκολο είναι φωτορεαλιστική και φουτουριστική: απεικονίζει αντικείμενα, κτίρια, πόλεις και αρχιτεκτονικές κατασκευές που παραπέμπουν σε μνημεία. Αυτά είναι οι πρωταγωνιστές· δεν υπάρχουν άνθρωποι. Ακόμα και όταν ζωγραφίζει δύο μεγεθυμένες όρθιες βίδες, και εκεί κτίρια βλέπει, ουρανοξύστες. Το ενδιαφέρον με καλλιτέχνες όπως ο Σεμιτέκολο είναι ότι δεν ανήκουν πουθενά και αντιστέκονται σε κάθε προσπάθεια κατηγοριοποίησης. Η σημασία του έργου του μοιάζει να κρύβεται στις λέξεις “κοσμικό ανατομείο”. Ο καλλιτέχνης θέτει με την τέχνη του ερωτήματα κοσμικής φύσεως και ταυτόχρονα είναι ένας ανατόμος συναισθημάτων, της σκέψης και του πνεύματος.
Η έκθεση διαρκεί έως τις 18 Σεπτεμβρίου
#10 «JAUNE, GEEL, GELB, YELLOW», Αντώνης Πίττας
Παρέμβαση στη Συλλογή του EMΣΤ-2ος όροφος
Ο Πίττας απαθανάτισε τις διαδηλώσεις του κινήματος των κίτρινων γιλέκων φωτογραφίζοντας τους διαδηλωτές, την αστυνομία αλλά και τις αντιπαραθέσεις και διαδράσεις τους στους δρόμους. Στην παρέμβαση αυτή, επιστρέφουν ως σιλουέτες, άλλοτε ως ξεχωριστά άτομα και άλλοτε συγχωνεύονται σε μια ενιαία μάζα σωμάτων. Με την τοποθέτησή τους μπροστά από τα σχέδια του Van Doesburg, μοιάζουν να κλείνουν τον δρόμο αλλά και να προστατεύουν το έργο του, την κληρονομιά του. Οι επισκέπτες της έκθεσης ενθαρρύνονται να φωτογραφίσουν το έργο με τη χρήση φλας, ώστε να ενεργοποιηθεί η εγκατάσταση. Χαρακτηριστικό στοιχείο, τόσο της έκθεσης όσο και της έκδοσης που τη συνοδεύει, είναι το ανακλαστικό φύλλο σε κίτρινο χρώμα, ένα υλικό που χρησιμοποιείται εν γένει σε στηθαία και οδικές πινακίδες, και οι συνυποδηλώσεις του σχετίζονται με κίνδυνο, ορατότητα, προειδοποίηση, προστασία, τοξικότητα, ασφάλεια και έλεγχο. Ο τίτλος jaune, geel, gelb, yellow προέρχεται από το ντανταϊστικό περιοδικό Mécano του Van Doesburg, το οποίο εκδόθηκε πριν από 100 χρόνια. Η έκθεση και η έκδοση που τη συνοδεύει εξετάζουν την αποτυχία, την κατάρρευση και την ιστορικοποίηση των μοντερνιστικών ιδεωδών που πρέσβευε ο Theo van Doesburg, με φόντο το σημερινό πολιτικό σκηνικό των μαζικών διαμαρτυριών. Η εγκατάσταση του Πίττα παρεμβαίνει άμεσα στη συλλογή του ΕΜΣΤ, συγκεκριμένα σε ένα κεφάλαιο που αναφέρεται στην πολιτική αναταραχή και τη διαμαρτυρία κατά τις δεκαετίες του 1960 και 1970, όταν η χώρα βρισκόταν υπό την επιρροή μιας στρατιωτικής δικτατορίας, και έρχεται να προτείνει την εξέταση διαφόρων πτυχών της πολιτικής δυσαρέσκειας και των μέσων με τα οποία αυτή εκφράζεται.
Η εγκατάσταση διαρκεί έως τις 30 Οκτωβρίου
#11 Ομαδική έκθεση “Dream On”
πρώην Δημόσιο Καπνεργοστάσιο
Η έκθεση παρουσιάζει εγκαταστάσεις μεγάλης κλίμακας που περιλαμβάνονται στη Δωρεά της Συλλογής Δ. Δασκαλόπουλου. Η Δωρεά από τη Συλλογή Δ. Δασκαλόπουλου απευθύνεται σε 4 μουσεία 3 χωρών σε 2 ηπείρους (ΕΜΣΤ, TATE, και από κοινού στα Guggenheim και MCA Chicago) και δημιουργεί ένα πρωτοποριακό πλέγμα συνεργειών.
Η έκθεση διαρκεί έως τις 27 Νοεμβρίου
