Κλασσικά Έργα Τέχνης που υμνούν τον Έρωτα

Titian-Η Αφροδίτη του Ουρμπίνο (1534)

“O Mark Twain χαρακτήρισε κάποτε την Αφροδίτη του Τιτσιάνο ως «την πιο αποκρουστική, την πιο χυδαία, την πιο αισχρή εικόνα που έχει δει ο κόσμος». Με την ατάραχη γύμνια της και το ισχυρό της βλέμμα προς τα μάτια του θεατή, η γυμνή γυναίκα σε αυτό το έργο τέχνης του 1538 είναι αναμφισβήτητα από τις πλέον ερωτικές της ιστορίας.”

Titian-Δανάη (1544)

Αυτό το έργο βρίσκεται στο Museo e Real Bosco di Capodimonte στη Νάπολη. Μια ακόμα μεταμόρφωση του Δία, αυτή τη φορά, σε χρυσή βροχή μέσα στη φυλακή όπου έχει κλείσει ο βασιλιάς Ακρίσιος την αγαπημένη του Δανάη. Από τη «θεϊκή» ένωση των δυο τους γεννιέται ο Περσέας. Υπάρχουν έξι εκδοχές του πίνακα που δημιουργήθηκαν από τον Τιτσιάνο από το 1544 έως το 1560. Ο πίνακας ενέχει το στοιχείο της σπιρτάδας καθώς παρουσιάζει σχεδόν ενωμένα τη θρησκεία με τον έρωτα.

Peter Paul Rubens-Η Λήδα και ο κύκνος (1601) (αντίγραφο του έργου του Michelangelo)

“Για το κοινό των αρχών του 17 ου αιώνα, ήταν, πιθανόν, περισσότερο αποδεκτό μια γυναίκα να συμμετέχει σε σεξουαλικές περιπτύξεις με ένα πουλί παρά με ένα πραγματικό ανθρώπινο ον. Και έτσι, εγένετο «Η Λήδα και ο Κύκνος», βασισμένο στον ελληνικό μύθο κατά τον οποίο ο Δίας παίρνει τη μορφή ενός κύκνου και «αποπλανεί» τη Λήδα. Καλλιτέχνες όπως ο Cesare da Sesto και ο Paul Cezanne επέλεξαν επίσης την «ακάθαρτη» αυτή ιστορία ως πηγή έμπνευσης για τα έργα τους.”

Rubens-Το αγιόκλημα (1609)

Μόλις επέστρεψαν από το ταξίδι του μέλιτος, ο Ρούμπενς καθισμένος χέρι-χέρι με τη νέα του σύζυγο την Isabella Brant, ανάμεσα στα ανθισμένα αγριολούλουδα. Εκείνη χαμογελάει με ένα χαμόγελο γλυκό, εκείνος ξαπλώνει ελαφρά πίσω με σταυρωμένα και χαλαρά πόδια. Τα πάντα μέσα στον κήπο είναι ανθισμένα, κι αυτοί είναι ασφαλείς μέσα στην αγάπη τους. Είναι γνωστό πως είχαν ταιριάξει τέλεια οι δυο τους. Εκεί όπου τόσα πολλά πορτραίτα γάμων είναι άκαμπτα και τυπικά, σαν ιστορικό ενός συμβολαίου, αυτό ρέει, μιλάει και φέρεται αισθησιακά. Οι εραστές κλίνουν ο ένας προς τον άλλον με σεβασμό.

Rembrandt-Ο Εβραϊκός γάμος (1666)

Η αγάπη είναι υπομονετική, η αγάπη είναι ευγενική – αυτή είναι η βασική ιδέα όσων διαβάζονται στο μυστήριο του γάμου. Το έργο είναι αγαπησιάρικο σε κάθε πινελιά του. Για το νεαρό ζευγάρι ξέρουμε πολύ λίγα – ούτε ποιοι είναι, ούτε έαν αυτή είναι όντως η νύφη, ούτε εάν όντως είναι Εβραίοι- αλλά αυτή η εικόνα ξεπερνάει την περιγραφή της κατάστασης. Τα πρόσωπα τους ακτινοβολούν από θαυμασμό. Οι χειρονομίες τους είναι όμορφες, το χέρι του αγγίζει ευγενικά το στήθος της, και το δικό της καλύπτει το δικό του με τρυφεράδα. Είναι οι εαυτοί τους αυτή τη μέρα και ταυτόχρονα παγκόσμιοι. Η εικόνα είναι ένα αριστούργημα που εμπνέει υπομονή, ανθρωπιά και αγάπη.

Diego Velazquez-Rokeby Venus (1647)

Η γυμνή γυναίκα στον πίνακα του Βελάσκεθ αντλεί ευχαρίστηση και ικανοποίηση από την εικόνα του δικού της γυμνού σώματος. Το έργο δημιουργήθηκε από το 1647 έως και το 1651, μια ιστορική περίοδο που χαρακτηριζόταν από την περιφρόνηση του ισπανικού κοινού απέναντι στα γυμνά σώματα στην τέχνη. Ο πίνακας ανήκει στην «πρόστυχη» πλευρά της τότε κοινωνίας. Αντίστοιχες εκδοχές έχουν ζωγραφιστεί από τον Τιτσιάνο και τον Ρούμπενς.

Antoine Watteau-Η έκπληξη (1715)

Σε μια πύλη, καθώς ο ήλιος σβήνει, με την υπόσχεση της νύχτας που έρχεται, ένας μουσικός κάθεται σκονισμένος μόλις εκατοστά μακριά από ένα νεαρό ζευγάρι που είναι κλειδωμένο σε μια παθιασμένη μάσκα. Είναι τόσο αφοσιωμένοι στη διαγώνια αγκαλιά τους – η οποία διαγράφεται από το άσπρο κόκκινο του υφάσματος του φορέματος της γυναίκας – δεν
φαίνεται να γνωρίζουν αυτό τον περίεργο κοντινό θεατή. Ίσως η μουσική να είναι το φαγητό της αγάπης για αυτούς, ή ίσως είναι τόσο πεινασμένοι ο ένας για τον άλλον που δεν τον ακούν καθόλου. Ο μουσικός φαίνεται να μας δείχνει αυτό που του λείπει και ίσως αυτή να είναι και η θέση του θεατή. Ο σκύλος από την άλλη είναι ένας από τους ημι-τραγικούς παρατηρητές του Watteau, μετά φυσικά από τον μουσικό-θεατή.

Miyagawa Issho-Ανοιξιάτικα Χρόνια (1750)

“Δημιουργημένο το 1750, αυτό το έργο απεικονίζει την κρυφή συνάντηση δύο ανδρών – ο ένας φαίνεται να είναι σαμουράι και ο άλλος ηθοποιός του θεάτρου Kabuki, με το δεύτερο να έχει πάρει τον σεξουαλικό ρόλο της γυναίκας.”

Jean-Honore Fragonard-Η κούνια (1767)

Το έργο καταγράφει μια στιγμή παράνομης αγάπης. Το νεαρό κορίτσι στο κέντρο της εικόνας βρίσκεται ανάμεσα σε μια συνάντηση με τον κρυφό εραστή της και το καθήκον της να βρίσκεται κάπου αλλού. Κλίνει προς τον εραστή της μα το
πρόσωπο της μένει ντροπαλά στραμμένο μακριά του. Λίγα ξέρουμε για την έμπνευση του ζωγράφου, πέρα από τις καλλιτεχνικές του επιρροές, αλλά το θέμα των μετέωρων στιγμών πάθους με την αγωνία του να μη γίνει κάποιος αντιληπτός κινεί τις ίδιες χορδές εντός μας όπως έκανε και στην υψηλή κοινωνία εκείνων των εποχών. Είναι ροκοκό αριστούργημα του 1767 γεμάτο με συμβολισμούς για την εξωσυζυγική σχέση με μια νεαρή. Πίσω από τους θάμνους κρύβεται ένας άντρας, στην αριστερή πλευρά του καμβά. Στο ίδιο σημείο, σκόπιμα, θα πέσει το παπούτσι. Σημείο από το οποίο έχει ταυτόχρονα θέα μέσα στο φόρεμα της γυναίκας. Ένα ανατριχιαστικό υπονοούμενο από τον 18 ο αιώνα.

Antonio Canova-Η Ψυχή αναβίωσε από το φιλί του Έρωτα (1787-1793)

Ένα γλυπτό του Κανόβα που του ανατέθηκε το 1787 από τον Colonel John Campbell. Θεωρείται ένα αριστούργημα της Νεοκλασσικής γλυπτικής που παρουσιάζει τους μυθολογικούς εραστές σε στιγμή μεγάλης συγκίνησης. Χαρακτηρισμένο από το αναδυόμενο κίνημα του Ρομαντισμού. Σύμφωνα με το μύθο, η Ψυχή ήταν μια πανέμορφη νεαρή που ξεπερνούσε σε κάλλος ακόμα και τη θεά της ομορφιάς και του έρωτα, Αφροδίτη. Μην αντέχοντας το γεγονός ότι θα έχανε την πρωτοκαθεδρία του κάλλους, η θεά διέταξε τον γιό της και πιστό της υπηρέτη, Έρωτα, να δηλητηριάσει όλους τους άντρες ώστε να μην ποθεί κανείς την αντίζηλο της. Κατά λάθος όμως, ο Έρωτας τρυπήθηκε από τα βέλη του και μαγεύτηκα από την πανέμορφη θνητή. Η αντίθεση του ψυχρού μαρμάρου σε μια σκηνή σεξ είναι από τα πρώτα ενδιαφέροντα στοιχεία για το θεατή. Παρουσιάζει την αγάπη ως ψυχική ανάταση και ανάσταση. Ο θεός έρωτας ανασταίνει την ψυχή με ένα φιλί.

Francisco de Goya-Η γυμνή γυναίκα (1797)

Πίνακας του 1797-1800 έχει περάσει στην ιστορία ως «το πρώτο εντελώς βλάσφημο, πραγματικού μεγέθους γυναικείο γυμνό στη δυτική τέχνη». Μια γυμνή γυναίκα περικυκλωμένη από τα μαξιλάρια ενός κρεβατιού, έργο που πιθανολογείται ότι παρήγγειλε ο Manuel de Godoy για να το κρεμάσει στην ιδιωτική του συλλογή με γυμνά ζωγραφικά έργα.

Ο Goya δημιούργησε και μια δεύτερη εκδοχή με την ίδια γυναίκα μόνο που αυτή τη φορά φορούσε ρούχα κι έτσι ο τίτλος του έργου έγινε “La maja vest” και βρίσκεται στο Prado. Λέγεται ότι το γυμνό έργο είναι μια από τις πρώτες ακριβείς απεικονίσεις της γυναικείας ηβικής τρίχας.

Katsushika Hokusai-Το όνειρο της γυναίκας του ψαρά (1814)

Μια ερωτική γκραβούρα-τέλειο παράδειγμα της ιαπωνικής τέχνης Shunga-που απεικονίζει τη γυναίκα ενός ψαρά να παραδίδεται στην απόλαυση που της προσφέρει ένα χταπόδι. Ο καλλιτέχνης με τον τίτλο μας εξηγεί πως πρόκειται για το όνειρο της, ένα αποκύημα της φαντασίας ή μια ριζωμένη φαντασίωση που καθόλου δεν προδίδει τον ψαρά σύντροφό της. O Hokusai είναι επίσης ο δημιουργός του διάσημου «The Great Wave off Kanagawa”.

Edouard Manet-Ολυμπία (1863)

“Σας θυμίζει κάτι; Ο Πίνακας του 1863 του Μανέ είναι βασισμένος στην «Αφροδίτη» του Τιτσιάνο και την «Γυμνή Γυναίκα» του Γκόγια. Σύμφωνα με καταγραφές του συγγραφέα Antonin Proust, ο πίνακας αυτός της ιερόδουλης ήταν τόσο σκανδαλώδης που «οι προφυλάξεις που έλαβε η διοίκηση (του μουσείου) ήταν το μόνο που τον έσωσε από την καταστροφή», όταν έκανε πρεμιέρα η έκθεση.

Auguste Rodin-Το φιλί (1882)

Η Φραντσέσκα και ο Πάολο, οι εραστές από την «Κόλαση» του Δάντη, είναι ένα έργο που προκάλεσε από την αρχή. Είναι ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα έργα στην ιστορία της ερωτικής τέχνης. Οι εραστές από μάρμαρο μοιάζουν να λιώνουν ο ένας μέσα στον άλλον. Η Φραντσέσκα και ο Πάολο στην «Κόλαση», παντρεμένοι και οι δυο, μοιράζονται ένα απαγορευμένο φιλί, το οποίο αποτυπώνει ο Ροντέν πριν ο σύζυγος της Φραντσέσκα το ανακαλύψει και σκοτώσει και τους δυο εραστές. Το άγαλμα βρίσκεται στο Μουσείο Ροντέν στο Παρίσι.

Renoir-Χορός στην εξοχή (1883)

Οι εραστές του Renoir χάνονται στη μουσική, το χορό και τη ζέστη του καλοκαιριού – αλλά και ο ένας στον άλλο. Το γεύμα τους στο ύπαιθρο έχει αρχίσει να γίνεται άτακτο – ένα καπέλο (του;) έχει πέσει στο έδαφος – ενώ εκείνη ίσως απλώς κατάφερε να κρατήσει την βεντάλια της καθώς την αρπάζει από τον καρπό και τη μέση ο παρτενέρ της. Η ζωγραφική φαίνεται να κυριαρχεί πάνω στη στιγμή. Και η κορυφαία δόξα αυτής της υπέροχα απαλής και σοφής σύνθεσης, είναι το χαμόγελο στο όμορφο πρόσωπο του κοριτσιού. Στραμμένη προς τον θεατή είναι σαν να του εξομολογείται πως δε θα μπορούσε ποτέ να είναι πιο χαρούμενη από τώρα.

Jean-Honore Fragonard- Πυγμαλίων και Γαλάτεια (1890)

Όταν ο καλλιτέχνης ερωτεύεται το έργο του. Ο Πυγμαλίωνας (δημιουργός) βιώνει έναν πρωτόγνωρο έρωτα με ναρκισσιστικά στοιχεία για το δημιούργημα του και ζητά από τη θεά Αφροδίτη να δώσει ζωή στο ολόλευκο από μάρμαρο
γυναικείο πλάσμα, προκειμένου να ζήσουν τον έρωτα τους. Από τον έρωτα τους γεννήθηκε η Πάφος, στενά συνδεδεμένη
ακόμα και σήμερα με τη θεά Αφροδίτη όπως και όλο το νησί της Κύπρου. Το έργο αποτελεί σύμβολο αιώνιας αγάπης και ταυτόχρονα αλληγορία της καλλιτεχνικής δημιουργίας.

ΠΗΓΕΣ

celebritycruises.co.uk, artsy.net, HuffPost Greece, in.gr, theguardian.com