Δημόσια Τέχνη που διευκολύνει την αγωνία της αναμονής

Εγκατεστημένη σε πάνω από 500 στάσεις λεωφορείων και 1700 wifi κιόσκια στους πέντε δήμους, «Η Τέχνη στο Πλαίσιο» απαλύνει έτσι και λίγο, τις μακριές αναμονές που βιώνουμε είτε για το λεωφορείο είτε για την πανδημία μέχρι να τελειώσει.

D’Angelo Lovell Williams, “Undetectable” (2020)

Κατά τους τελευταίους μήνες, η τέχνη όπως και οτιδήποτε άλλο εν μέσω της πανδημίας, έπρεπε να βιώνετε σε ανοιχτούς χώρους. Ευτυχώς, το Δημόσιο Ταμείο Τέχνης, πάντα δούλευε στο δημόσιο χώρο κι έτσι ήταν ειδικά προετοιμασμένο για αυτή τη στιγμή. Όσον αφορά την έκθεση τους «Τέχνη στο Πλαίσιο», 50 καλλιτέχνες δημιούργησαν έργα που έφεραν προβληματισμούς σε σχέση με την πανδημία, τις συνεχόμενες διαμαρτυρίες κατά του φυλετικού ρατσισμού καθώς και θέματα όπως την επανασύνδεση και την ανανέωση των κοινωνιών. Οι επιμελητές εγκατέστησαν αυτά τα έργα σε 500 στάσεις λεωφορείων και πάνω από 1700 κιόσκια ίντερνετ στους πέντε δήμους μεταμορφώνοντας έτσι κάθε «διαφημιστικό πλαίσιο» σε καμβά.

Marley Freeman, “Venuses Balcony” (2020)

Andrew Kuo, “Ideal Map of New York City 2020” (2020)

Η αναμονή σε μια στάση λεωφορείου γενικά υποδεικνύει ότι κάτι έχει αποτύχει – η διαχείριση του χρόνου μου, η υποδομή δημόσιων μεταφορών της Νέας Υόρκης – αλλά συγκινήθηκα βαθιά από το “Idea Map of New Work City” (2020) του Andrew Kuo, που παρουσιάζει τη Νέα Υόρκη όχι σαν ένα κάνναβο αλλά σαν μια σειρά από ένθετα τετράγωνα, κυρίως σε παστέλ χρώματα. Αφηγείται, αντί να υποδεικνύει ιστορικά μνημεία, περιοχές όπου «μπορείς να νιώθεις ασφαλής και να είσαι ο εαυτός σου με μηδενικό συναισθηματικό κόστος» και περιοχές όπου «κάθε είδος βοήθειας είναι διαθέσιμο για όποιον το χρειάζεται».

Adam Khalil, “another day without a future, but what the hell another day…” (2020)

Nina Chanel Abney, “Untitled” (2020)

Σε μια στάση λεωφορείου κοντά στην πλατεία Cadman, οι συνηθισμένες ταξιδιωτικές αφίσες και διαφημίσεις για γάλα βρώμης έδωσαν το χώρο τους σε ένα άτομο με ένα κόκκινο καπέλο καουμπόυ, με κοφτερά σπιρούνια που κάνουν τα μαχαίρια να ζηλεύουν και κουβαλάει μια λάμπα. Ένας αστικός καουμπόυ που θα φωτίσει το δρόμο μας κατά τη διάρκεια της πανδημίας; Ευτυχώς. Μια ζωγραφιά χωρίς τίτλο από τη Nina Chanel Abney.
Το «Μονοπάτι, 22 Ιουλίου 2019» του Oto Gillen είναι είτε το άνοιγμα μιας φυλλώδους σπηλιάς ή το εσωτερικό ενός δέντρου. Η αποκωδικοποίησή της εικόνας στην Grand Street ήταν κάτι το εξαιρετικά χαλαρωτικό.

Oto Gillen, “Path, July 22, 2019” (2020)

Khan, “Blue White and Red” (2020)

«Η τέχνη στο πλαίσιο» Art on the Grid περιλαμβάνει επίσης αρκετούς καλλιτέχνες με εκθέσεις που άνοιξαν ξανά πρόσφατα, όπως η Jordan Casteel. Λατρεύω τα πορτραίτα της, αλλά αν δεν είστε έτοιμοι να πάτε σε ένα μουσείο, μπορείται να αναβαθμίσετε την εμπειρία σας στην αναμονή σε μια στάση απολαμβάνοντας το πορτραίτο της με τίτλο «Minnesota» που βρίσκεται στο Williamsburg. Τα μάτια είναι κρυμμένα από ένα καπέλο, αλλά η συγκέντρωση είναι χειροπιαστή, η στάση είναι τόσο οικεία που ένιωσα ένα χτύπημα συμπάθειας στην πλάτη.
Η έκθεση πρόκειται να λήξει στις 20 Σεπτεμβρίου, καθώς τα μουσεία αρχίζουν να ανοίγουν ξανά. Μακάρι να συμβεί ξανά. Η τέχνη μαλακώνει, λίγο, κι εμείς περιμένουμε πολύ, για το λεωφορείο, αλλά και για να τελειώσει η πανδημία.