Το καλάθι σας είναι άδειο.
Με αφορμή την έκθεση “Κατάθλιψη και Ενθουσιασμός” του Χρήστου Αντωναρόπουλου , το Σάββατο 9 Δεκεμβρίου στη 1 το μεσημέρι, συζητάμε μαζί με τον καλλιτέχνη και την ψυχολόγο Αριάδνη Τσαγκαδά με ποιον τρόπο μέσα από την τέχνη αναδύονται τα βαθύτερα συναισθήματα του ανθρώπου.
Πρόκειται για μία έκθεση εμπνευσμένη από την ίδια την ζωή. Τοπία, νεκρές φύσεις, άνθρωποι και ζώα αποδίδονται με μία σχεδόν σουρεαλιστική ωμότητα. Γι’ αυτό και τα πρόσωπα που προβάλλονται σε πρώτο πλάνο είναι αναγνωρίσιμα οικεία με παραμορφωμένα, όμως, τις περισσότερες φορές τα φυσικά τους χαρακτηριστικά. Είναι κι αυτός ένας τρόπος απόδειξης ότι ο καθένας μας έχει τον δικό του ρόλο στο θεατρικό σανίδι της ζωής.
ΔΕΙΤΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ
Αυτή την συμβολικά βίαιη πλην όμως αρτίστικη προβολή καθημερινών προσώπων και σκηνών της ζωής υπερασπίζονται με θέρμη συλλέκτες και “ευαίσθητοι «καταναλωτές» της τέχνης”, όπως τους αποκαλεί ο ίδιος ο καλλιτέχνης. Χαρακτηριστικά ο κ. Τσιφλάκος υπογραμμίζει : «…Ο Αντωναρόπουλος παραμένοντας πιστός στις αξίες που χαρακτηρίζουν τη μέχρι σήμερα πορεία του, τα πρόσφατα έργα του εμφορούνται από σαφή στοιχεία κοινωνικής κριτικής και προβληματισμού. Με μια έντονα εξπρεσιονιστική γραφή που όμως πατάει γερά επάνω στην αποδεδειγμένη σχεδιαστική του δεινότητα, καταφέρνει να “τσιγκλίσει” το μυαλό και την ψυχή τόσο του ανυποψίαστου όσο και του υποψιασμένου θεατή, αλλά και να του προκαλέσει αντίρροπα συναισθήματα. Βίαιες σκηνές με πρωταγωνιστές απόκληρους της κοινωνίας, παιδιά χωρίς ελπίδα, κατατρεγμένες γυναίκες και όργανα επιβολής της τάξης, εναλλάσσονται με σαφώς πιο ήρεμες εικόνες εσωτερικών χώρων, ψυχικής ενόρασης και πατριωτικής ανάτασης…»
ΞΕΦΥΛΛΙΣΤΕ ΤΟΝ ΚΑΤΑΛΟΓΟ ΤΗΣ ΕΚΘΕΣΗΣ
Άλλωστε, τα έργα του Αντωναρόπουλου είναι ένας χείμαρρος συναισθημάτων. Ζουν την δική τους ζωή στον δικό τους χρόνο , που όμως αυτός χαρακτηρίζεται από ρεαλιστικότητα. Ενδεχομένως και κυνική. O Χρήστος ζωγραφίζει με προσήλωση και μαστοριά την ίδια στιγμή που πράξεις βίας ή και έρωτα μετεωρίζονται ανάμεσα στο αληθινό και την χίμαιρα, στην μελαγχολία και το όνειρο. Με τον τρόπο αυτό ο καθένας από εμάς μετέχει και στον χρόνο και στο ίδιο το έργο. Στην ουσία γίνεται μέτοχος στην όλη διαδικασία της δημιουργίας του έργου. Τα έργα του Χρήστου, όμως, δεν αποκαλύπτουν τον χρόνο που χρειάστηκε για να τα φιλοτεχνήσει. Ρέουν μέσα σ’ αυτόν αποτυπώνοντας εμφατικά συναισθήματα, που δεν τολμούμε να τα μοιραστούμε. Τα σχεδόν ανείπωτα, αλλά απόλυτα αληθινά.
Ο ίδιος ο καλλιτέχνης τονίζει για την σχέση του με την τέχνη : «…Ζωγραφίζω σαν ημερολόγιο, καταγράφοντας με αναγκαστική συνέπεια, συναισθήματα και εμπειρίες. Η τέχνη για εμένα είναι ένα ιερό μυστήριο. Αισθάνομαι τυχερός που με έχει επιλέξει. Από την άλλη δεν ανήκω στους ευλογημένους που ζωγραφίζουν όμορφα και αβίαστα. Εγώ αγωνιώ, κουράζομαι, ζορίζομαι τις περισσότερες φορές. Δεν ξέρω τι θέλω να κάνω και τι θέλω να πω. Μετά ενθουσιάζομαι και αισιοδοξώ, μπερδεύομαι και ξεμπερδεύομαι. Στο τέλος κάτι αρχίζει να γίνεται και αποκτούν αξία οι φόβοι, οι αγωνίες, οι αμφιβολίες και τα ζόρια. Τότε αρχίζω να χορεύω παθιασμένα τανγκό με τον Θεό».