Ο Εικαστικός Κύκλος Sianti Gallery στις 6 Μαρτίου 2020 στις 19: 30 εγκαινίασε την έκθεση με τίτλο «Έρως Καλός» και παράλληλα παρουσίασε το αντίστοιχο ομότιτλο λεύκωμα, που εκδόθηκε από τον εκδοτικό οίκο University Studio Press.
Aναδεικνύοντας μια άλλη πτυχή της ανθρώπινης υπόστασης εκείνης του Έρωτα ως κινητήριας δύναμης της ζωής 21 καταξιωμένοι καλλιτέχνες αποδίδουν εικαστικά τον Έρωτα ως τέλεια ιδέα και όχι ως εφήμερη πράξη. Η απόδοση του σωματικού κάλλους οδηγεί στην αναγνώριση και του ψυχικού ως ανώτερου, ενώ σ’ αυτή τη διαρκή αναζήτηση του ιδεώδους 21 σημαντικοί σύγχρονοι συγγραφείς και ποιητές λεκτικοποιούν τη διαδρομή, που η επιθυμία θα συναντήσει το απόλυτο, το αιώνιο, το σταθερό, το τέλειο κάλλος, τον Έρωτα.
Η ιδέα του λευκώματος ως μία ωδή του Έρωτα υλοποιείται από τον Ιστορικό Τέχνης, Μάνο Στεφανίδη, ο οποίος και ως επιμελητής της έκθεσης σημειώνει:
«Έρως Καλός με 21 + 21 δημιουργούς: Τί συμβαίνει εδώ; Μία άσκηση της γραφής που γίνεται εικόνα. Ένα πείραμα συνόλου με παλιούς και μελλοντικούς φίλους. Εν αρχή ην, όπως πάντα συμβαίνει, το τυχαίο, το απόσπασμα. Μία γραμμή στην τύχη, ένα ίχνος, μία πινελιά αφημένη στον λευκό καμβά σαν χρυσόμυγα παγιδευμένη σε κλειστό δωμάτιο. Μία υποψία χρώματος. Έπειτα ην η κίνησις.
Το εμπρός – πίσω χωρίς νόημα, η αμφίδρομη, αμφίσημη, αμφίβολη κίνηση μόνο και μόνο για να εξορκιστεί η στάση, η ακινησία. Ακόμη χειρότερα το βάλτωμα. Έτσι κι αλλιώς πρέπει κάτι να κάνουμε, έστω κι αν εκ πρώτης όψεως δεν φαίνεται να υπάρχει νόημα σε τίποτα. Έστω κι αν αποτυγχάνουμε. Ή, μάλλον οφείλουμε να αποτυγχάνουμε όσο καλύτερα μπορούμε όπως θέλει ο Μπέκετ, ευαγγελιστής του κενού. Η γραμμή που κινείται λοιπόν ώσπου να βρει έναν ρυθμό. Που θέλει να μην είναι ωραία αλλά να είναι αληθινή. Σαν βελόνα σεισμογράφου.
Όσο μεγαλύτερη, όσο πιο επικίνδυνη εμφανίζεται η συχνότητα της γραφής της, τόσο πιο ουσιαστική, πιο κοντά στο στόχο της. Πιο κοντά στην αλήθεια. Ο ρυθμός στη συνέχεια που προκύπτει από την επανάληψη. Απλοϊκός, βαρετός στην αρχή, πιο απροσδόκητος στη συνέχεια. Πιο ενδιαφέρον…..»
«Κανένας δεν μένει ασυγκίνητος μπροστά στο ερωτικό πάθος, την ισοπεδωτική του δύναμη και την ένταση των συναισθημάτων. Η τέχνη, άλλωστε, σχετίζεται με την έκφραση και το πάθος. Αναμφισβήτητα, ο ερωτισμός αποτελεί αδιάσπαστο κομμάτι των έργων των μεγαλύτερων καλλιτεχνών στο πέρασμα των αιώνων, από τον Μιχαήλ Άγγελο μέχρι τον Πικάσο και από τον Κλίμτ μέχρι τον Σίλε, που αποθέωσαν την ερωτική απόλαυση άλλοτε με προκλητική και άλλοτε με αισθησιακή διάθεση. Αυταπόδεικτα, λοιπόν, η γυναίκα και ο έρωτας στάθηκαν σταθερή πηγή έμπνευσης , που οδήγησε σε μεγάλα αριστουργήματα».
Τελικά, ο έρωτας είναι η τάση μας να κατακτήσουμε, όχι η ίδια η κατάκτηση. Σε αυτή τη θεωρία έχει βασιστεί όλη η ιδέα του πλατωνικού έρωτα, όπως τον εννοούμε σήμερα: ο ιδανικός έρωτας που δεν έχει να κάνει με την κατάκτηση. Διαχρονικά υπενθυμίζει ο φιλόσοφος : «…Αν τύχει κάποτε μάλιστα να συναντήσει το ίδιον εκείνο το πραγματικό του ήμισυ,
…τότε πλέον η συγκίνησή τους είναι εξαιρετική από το αίσθημα στοργής, κοινής καταγωγής, έρωτος. Ούτε στιγμή, θα έλεγα, δεν δέχονται ν’ αποχωρισθούν..»
Η αιτία τούτου είναι, ότι αυτή ήταν η πρωταρχική φύση και ότι κάποτε ήμασταν ολόκληροι.
Του ολοκλήρου, λοιπόν, ο πόθος και η ορμή έχει τ’ όνομα Έρως…
