Η Sianti Gallery στην φετινή διοργάνωση της Art Athina συμμετείχε με την έκθεση «Τρεις Ζωγραφικές της Παραίσθησης». Τρεις καλλιτέχνες, ο Λεωνίδας Γιαννακόπουλος, η Λίλα Μπελιβανάκη και ο Βασίλης Σελιμάς αναγνωρίζοντας την επιτακτική ανάγκη της ανανέωσης της ζωγραφικής εκθέτουν μετα-σουρεαλιστικά έργα. Ο επιμελητής της έκθεσης, καθηγητής στο ΕΜΠ, Θανάσης Μουτσόπουλος σημειώνει σχετικά με αυτο το παραισθητικό, οραματικό παζλ, που συνθέτει όλες τις εκφάνσεις της μαζικής κουλτούρας, των κόμικς και των street art, των video games ακόμα και των τατουάζ.

ΞΕΦΥΛΛΙΣΤΕ ΤΟΝ ΚΑΤΑΛΟΓΟ ΤΗΣ ΕΚΘΕΣΗΣ

«Μια ολόκληρη ιστορία της ζωγραφικής παρελαύνει μπροστά στο θεατή, από μεσαιωνικά μοτίβα έως ζωγραφικές εκδοχές του μοντέρνου και από κει στην ποπ αρτ και τα κόμικς αλλά και τα video games. Οι τρεις τους αποδέχονται ότι η ζωγραφική οπτική έχει μεταβληθεί και χρησιμοποιεί τη διαδικασία του τηλεοπτικού zapping ή του διαδικτυακού surfing ως συστατικά στοιχεία μιας νέας ζωγραφικής αντίληψης. Αν η λεγόμενη σχολή της Λειψίας στην Ευρώπη και η Καλιφορνέζικη σκηνή γύρω από το περιοδικό Juxtapoz διέλυσαν το προ-μοντέρνο ταμπού της χρήσης μιας και μόνο ζωγραφικής γλώσσας σε ένα τελάρο, εισάγοντας κάθε είδους τροποποιήσεις, αυτοί οι τρεις ζωγράφοι εξερευνούν τις (απ’ ό,τι φαίνεται, απεριόριστες) δυνατότητες αυτού του ζωγραφικού μίγματος…».

Οι τρεις εικαστικοί της ίδιας γενιάς επιλέγουν να ζωγραφίζουν υποψιασμένοι για τις εξελίξεις της εποχής τους αντλώντας από την ατελείωτη διαδικτυακή δεξαμενή την πολυπλοκότητα των συνθέσεων τους.

Ο Λεωνίδας Γιαννακόπουλος ζει και δουλεύει σε δυο παράλληλα σύμπαντα, σε αυτό ενός από τους πιο δραστήριους street artists στην Αθήνα και την Ευρώπη και σε αυτό ενός ζωγράφου στο σύγχρονο σύμπαν της τέχνης. Ένα μεγάλο μέρος της δουλειάς του είναι ασπρόμαυρο με κύριο χαρακτηριστικό τις υβριδικές μορφές όπου τμήματα και σπαράγματα προϋπαρχόντων αντικειμένων ή όντων συμπλέκονται μεταξύ τους σε ένα πολύπλοκο όλο. Τελικά, στη ζωγραφική του συνθλίβονται ανθρώπινες σάρκες, μηχανές και ερείπια νεόδμητων κτιρίων.

Η Λίλα Μπελιβανάκη παρουσιάζει ένα περίπλοκο Τοτέμ που αποτελείται από ζωγραφικές συνθέσεις. Το έργο «Ototeman-In Memoriam» περιλαμβάνει στοιχεία δύο διαφορετικών πολιτισμών και καταφέρνει να τα δέσει σε μία αρμονική εικαστική παρουσίαση. Τα μεμονωμένα έργα, που λειτουργούν και αυτονομα, παρατάσσονται σε σχηματισμό Τοτέμ. Άλλωστε, οι φράσεις αυτές αντικατοπτρίζουν τον τρόπο που οι ινδιάκες φυλές και ο δυτικός πολιτισμός αποχαιρετούν τους νεκρούς τους.

Ο Βασίλης Σελιμάς κάνει ένα είδος ζωγραφικού κολάζ: Όλα είναι διαλυμένα, θραυσματικά, ανασυγκολλημένα. Αφηγείται τις προσωπικές του ιστορίες χρησιμοποιώντας ως πρώτη ύλη την ανθρώπινη φιγούρα, ενώ τα παιδιά αποτελούν τον πυρήνα της δουλειάς του. Είναι η ανάγκη του καλλιτέχνη να συνομιλεί με το εσωτερικό παιδί και να διερευνεί τις ρίζες του τραύματος. Επομένως το σώμα κυρίαρχο στοιχείο σημαδεύεται από στίξεις/stickers/κονκάρδες, διαλύεται, κόβεται και ράβεται, γινόμενο στο τέλος ένα αποδομημένο άθροισμα θραυσμάτων και σπαραγμάτων.

 Τελικά, οι τρεις καλλιτέχνες καταφέρνουν να ισορροπήσουν ανάμεσα στην ωμή πραγματικότητα και στο οραματικό παράλογο. Αυτό είναι επίτευγμα. Επίτευγμα είναι και τα σπαράγματα των αφηγήσεων που τα μετατρέπουν σε ζωγραφική. Και μάλιστα την υπερασπίζονται μανιασμένα.