Ο Σάμιος χρησιμοποιώντας τα υλικά του παλιού τσαγκαράδικου θυμάται με σεβασμό μια αρχαία τέχνη. Τίποτε το μελοδραματικό σ’ αυτό. Ως αντίδοτο της νοσταλγίας προτείνει ένα αισθητικό πάρισο. Το φετίχ της γόβας έχει υποστεί μεταλλαγή. Έχει καταστεί γεωγραφικό φετίχ. Ο Σάμιος ξέρει να χειρίζεται μοντέρνες τεχνικές της αφήγησης. Το έργο του είναι σημερινό. Η γνωστή κατακτημένη γραφή του με τις μακρόστενες ανάερες φιγούρες εδώ ανανεώνεται σημαντικά ώστε να ξεφύγει τον κίνδυνο της τυποποιήσεως.
Οι λύσεις που επιλέγει, δικαιώνονται. Η εικονοποίία ισορροπεί ανάμεσα στο ονειρικό και το γήινο, την επιθυμία και την πλαστική της απόδοση. Η τρομερή προγιαγιά μπορεί να είναι ικανοποιημένη. Και να ελπίζει…