ΔΩΡΕΑΝ ΜΕΤΑΦΟΡΙΚΑ ΑΝΩ ΤΩΝ 130€
κοκκινίδης-δημοσθένης-πειραιάς-ζωγραφικό-έργο

Κωδικός:
Ζ27-02

Τίτλος:
Πειραιάς

Διαστάσεις:
120 × 110 cm

Υλικό

Ακρυλικό σε καμβά

Περιγραφή:

Παρουσιάστηκε σε έκθεση του Εικαστικού Κύκλου το 2005

Ενδιαφέρομαι
 

Γεννήθηκα στον Πειραιά και μεγάλωσα δίπλα στην θάλασσα ως τα δέκα μου χρόνια. Θυμάμαι τις παραλίες του και τα λαμπερά νερά του όπως είναι σήμερα τα νερά των Κυκλάδων. Πολύ αργότερα, κατά το τέλος του 1950, όταν γνώρισα για πρώτη φορά το νησί της Σίφνου μου ήρθαν οι μνήμες των παιδικών χρόνων του Πειραιά. Έκτοτε, δεν πέρασε καλοκαίρι μήτε γιορτινές μέρες χωρίς να βρεθούμε η Πέπη κι εγώ σε κάποιο από αυτά τα νησιά. Ώσπου το 1966 αράξαμε στο νησί της Μήλου. Εργατονήσι, αποκομμένο από τα πλήθη των τουριστών εκείνης της εποχής, νιώσαμε πως εκπλήρωνε τις επιθυμίες μας.

Το πήγαινε έλα από τον Πειραιά τα πρώτα χρόνια γίνονταν με κάθε πρόσφορο θαλάσσιο μέσο, κι έχουν μείνει αξέχαστες οι περιπέτειες αυτών των μετακινήσεων. Δεν ξεχνώ εκεί γύρω στο 1960, τις δυσκολίες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζαμε εμείς και προπαντός οι κυκλαδίτες. Μεγάλα καΐκια φορτώνονταν στο Πέραμα με επιβάτες και μαζί τους τα πιο αλλοπρόσαλλα αντικείμενα: τσιμέντα, τούβλα για χτίσιμο, μπουκάλες υγραερίου, χαρτοκιβώτια, καλάθια με είδη διατροφής και απάνω απάνω ο οικιακός εξοπλισμός, έπιπλα, προίκες, κουζινικά, στρώματα και άλλα.

Πάντως τούτος ο δεσμός του Πειραιά με τις Κυκλάδες είχε τη γοητεία του με όλες αυτές τις δυσκολίες. Ήτανε η προσμονή της αναχώρησης, το ταξίδι στο Αιγαίο, η λαχτάρα της άφιξης και στη συνέχεια η απομόνωση από το βουητό της πόλης, ερεθίσματα και εντυπώσεις που κατέγραφα σε μικρομελέτες και σχεδιάσματα.

Όλα αυτά προσπάθησα να τα μεταπλάσω, να τα ξαναδώ, να δοκιμάσω τη μνήμη και τις φαντασιώσες που προκάλεσαν τα προσφυγικά του Πειραιά,το λιμάνι με την παλιά και την καινούργια του όψη, τη γοητεία της διαδρομής και πάνω απ’όλα την ευτυχία της διαμονής με τη μεταφυσική ηρεμία του αιγαιοπελαγίτικου κόσμου.

Δ. Κοκκινίδης
Δεκέμβριος, 2004

 

Καλό είναι το έργο αν το δεις και το εγκρίνεις μετά από δέκα ημέρες, μου έλεγε η φίλη μου Νίκη Καναγκίνη. Μπορείς να το δεις και την επόμενη ημέρα και να το αλλάξεις. Ο τρόπος που κρίνει ο καθένας το έργο του έχει σχέση με την κουλτούρα του, τις ανησυχίες του και το κατά πόσο επιθυμεί να έχει ενδιαφέρον έξω από αυτόν.
Οταν βλέπω τη ζωγραφική, λέω «δεν θα αντέξει». Οταν πεθάνει ο ζωγράφος, θα τον ξεχάσουν. Κοιτάζω το Λεξικό Ελλήνων Καλλιτεχνών και βλέπω καλούς ζωγράφους για τους οποίους δεν γίνεται πια καθόλου λόγος. Το ερώτημα είναι με τι ερεθίσματα και ποιες εμπειρίες και παιδεία η αυριανή κοινωνία θα βλέπει τη ζωγραφική στο μέλλον. Τα έργα επί παραδείγματι της documenta μπορούν να επιβιώσουν μετά από 50 χρόνια; Τι θα γίνουν τα περιβάλλοντα;
Δεν έχω ζηλέψει έργο συναδέλφου µου διότι δεν έχω σκεφτεί ποτέ ότι θα ήθελα να δουλεύω με τον τρόπο του. Ισως από εγωισμό; Ισως επειδή έχω ξεκάθαρη εικόνα τού τι θέλω να κάνω; Δεν ξέρω. Θαυμάζω όμως συναδέλφους μου, όπως τον Ψυχοπαίδη, τον Μπότσογλου, τον Μυταρά, τον Φασιανό. Δεν πήγε όμως ποτέ ο νους μου να πάρω κάτι από εκείνους και να το παντρέψω με τη δουλειά μου. Δεν με βασάνισε ποτέ αυτή η σκέψη.
 
Πηγή: tanea.gr
Updating ..
Το καλάθι σας είναι άδειο.
Call Now Button